ایل

ایل در جامعه عشایر ایران عبارت است از اتحادیه‌ای سیاسی متشکل از تیره‌ها و طوایف عشایری که به اتکای وابستگی‌های خویشاوندی (نسبی، سببی و آرمانی) یا در برهه زمانی خاص، بنا به مصالح و ضرورت‌های سیاسی و اجتماعی با هم متحد شده و تشکیل یک ایل را می‌دهند. معمولاً ایلات دارای سرزمین و قلمرو ایلی خاص خود بوده و تحت رهبری و مدیریت شخصی با سمت ایلخان یا ایل بیگ اداره می‌شدند.[1] ایلات بزرگ ایران از جمله ایل کلهر و ایل قشقایی و ایل بختیاری و ایل شاهسون و ایل پاپی هستند.

یکی از ایل‌های آفریقا - آرشیو فدرال آلمان

تعریف

تعریف مشخص و دقیقی از مفهوم ایل وجود ندارد که بتوان آن را به همۀ ایل‌ها تعمیم داد. به طور کلی ایل به مجموعه‌ای از طوایفی گفته شده که در محدوده‌ای که قلمروی آن ایل به شمار می‌آید زندگی می‌کنند. طوایف لزوماً با یکدیگر خویشاوندی ندارند و آدای و رسوم و شیوۀ زندگی آن‌ها نیز می‌تواند متفاوت باشد،‌ هرچند در اغلب موارد خویشاوندی و همگونی در آداب و رسوم و شیوۀ‌ زندگی وجود دارد.[2]

منابع
  1. فصلنامه ذخایر انقلاب ناشر سازمان امور عشایر ایران شماره ۳ سال ۱۳۶۹
  2. اسکندری‌نیا، ۱۳۶۶: ص ۱۴-۱۳.

کتاب‌شناسی
  • ابراهیم اسکندری‌نیا (۱۳۶۶)، ساختار سازمان ایلات و شیوۀ معیشت عشایر آذربایجان غربی، ارومیه: انزلی، ص. ۴۷۸
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.