امام صاحب

نام این شهر از زیارت گاهی در آن گرفته شده‌است. گرچه اغلب شیعیان معتقدند که راس الحسین همراه با پیکر ایشان در کربلا دفن شد اما در میان برخی دیگر اماکن مختلفی از جمله زیارتگاهی در این شهر مورد توجه‌است. هر سال در دهم ماه حمل (فروردین) علم زیارتگاه برافراشته شده و به مدت چهل روز مردم در مراسم آن شرکت می‌کنند.

طرح آن به شیوهٔ نخستین مقبره‌های اسلامی در ایران، ساده و عبارت از فضای چهارگوشی است که قبه‌ای بر سه کُنج‌های آن ساخته شده‌است. گرچه تعیین دقیق ابعاد آن ممکن نیست، نسبت اندازها ظاهراً مبتنی بر واحدی است که تناسب اجزاء در آن حفظ شده‌است. گذشته از شبکه‌سازی قابِ درگاه بالای درِ ورودی، تنها زینتی که در نمای آجری زمخت این بنا به چشم می‌خورد کتیبه ای است مشتمل بر جملات «بسم الله الرحمن الرحیم، هذا مشهد سالار خلیل» به خط کوفی گرده‌دار برجسته که اطراف در را احاطه کرده‌است. کتیبه حکایت از آن می‌کند که این بنا متعلق به مرد شریفی به نام سالار خلیل است که او را با قساوت کشته‌اند، ولی تا کنون نام وی در منابع یافت نشده‌است. دیوید بیور کلمات بعدی را چنین خوانده‌است: «صفعه بن امّه» که البته کاملاً با حروف باقی‌مانده مطابقت نمی‌کند. این نسبت به حجم ساختمان اندازه‌ای خارق‌العاده دارد. در داخل، سه طاقچه گچ‌بری برجسته نما، که محراب را هم در بر می‌گیرد، وابستگی این‌گونه مقبره‌ها را به «چهارطاق»های پیشین تأیید می‌کند. گچ‌بری‌های آن تهیه نمونهٔ بازمانده از مقبره‌های قرن پنجم ایرانی است که در آن گونه‌های متنوعی از نگارهٔ برجستهٔ نیم‌رخ سر بز کوهی را از دو سوی می‌توان دید. دعایی طولانی به خط کوفی ساده بر ساقهٔ گنبد نوشته شده که برای فرشتگان مقرب خدا و انبیاء و مؤمنان در آسمان و زمین و حضرت محمد سلام می‌فرستد. در پایان نام هنرمند محمد بن احمد غود آمده که در جای دیگری ذکر از آن نرفته‌است.[2]

در منابع تاریخی نام شهر بصورتهای ارهنگ، آرْهَن و ارهنگ‌امام نیز آمده‌است.

این شهر در دوران حکومت طالبان از کانالهای مهم ارسال کمک‌های بین‌المللی برای احمد شاه مسعود از طریق تاجیکستان بود.