احمد زیبرم

احمد زیبرم در سال ۱۳۲۳ در خانواده‌ای ماهیگیر در بندر انزلی به دنیا آمد و از کودکی به کار شیلات اشتغال یافت. وی پس از سربازی در یکی از کتابخانه‌های شهرداری در تهران مشغول به کار شد و از اواخر دهه چهل به سازمان چریک‌های فدایی خلق پیوست. وی در بسیاری از عملیات‌های این سازمان در تهران حضور داشت.

در مرداد ماه ۱۳۵۱[2] هنگامی که مأموران ساواک در یکی از محلات جنوب شهر تهران او را شناسایی کرده بودند، احمد زیبرم به داخل منزلی پناه برد. او که می‌دانست مأموران در پی دستگیری او بوده و در این راه به هر کاری دست می‌زنند، برای اینکه به ساکنین آن خانه آسیبی نرسد آنها را به زیر زمین هدایت کرد و از خانم صاحب خانه درخواست چادر و یک ظرف کرد و مبلغی بابت آنها به آن خانم پرداخت (خبرنگاری که این نکته را در روزنامه‌های آن زمان درج کرده بود با مشکلات بسیار زیادی روبرو شد).[3] او ظرف را با کمک چادر به سینه خود بست و مهماتش را داخل آن جا داد. احمد زیبرم هنگامی که تا آخر با مأموران ساواک جنگید در نهایت با آخرین گلوله و سیانور مانند بسیاری دیگر از چریک‌های فدایی خلق به زندگیش خاتمه داد که زنده به دست ساواک نیفتد.

احمد شاملو شعری به یاد زیبرم سروده است:

«نگاه کن

چه فروتنانه بر درگاهِ نجابت به خاک می‌شکند

رخساره‌ای که توفان‌اش

مسخ نیارست کرد.

چه فروتنانه بر آستانهٔ تو به خاک می‌افتد

آن که در کمرگاهِ دریا

دست حلقه توانست کرد.

نگاه کن

چه بزرگ‌وارانه در پای تو سر نهاد

آن که مرگ‌اش

میلادِ پُر هیاهوی هزار شه‌زاده بود.

نگاه کن!»

• سازمان چریکهای فدایی خلق ایران