ابن صباغ مالکی

علی بن احمد بن عبدالله مالکی (۸۵۵–۷۸۴ ه‍.ق) مشهور به ابن صباغ مالکی، یکی از بزرگان عالمان اهل سنت است که در نیمه اول قرن نهم هجری و به مذهب مالکی می‌زیسته‌است. وی متولد مکه بوده و در آنجا به تحصیل علوم دینی پرداخته‌است. وی به سال ۸۵۵ در مکه از دنیا رفت.[1][2] وی از فقیهان مهم زمان خویش بوده‌است.[3]

اساتید

عبدالرحمن الفاسی، علی بن محمد بن ابی بکر الشیبی، عبدالرحمن بن عفیف الیافعی، جمال بن ظهیر، قریبة ابی السعود، سعد النووی و محمد بن سلیمان بن ابی‌بکر البکری از جمله اساتید وی هستند.[3][1]

آثار

از جمله آثار وی الفصول المهمه است که به جهت محتوایی در فضیلت اهل بیت پیامبر، توسط برخی از اهل سنت به شیعه بودن متهم شده‌است.[1] علامه مجلسی از این کتاب در کتاب بحارالانوار خویش استفاده نموده‌است. دیگر اثر وی، تحریر المنقول فی مناقب امّنا حواء و فاطمة البتول است. کتاب العبر فی من شفّه النظر نیز به وی منسوب است.[3]

پانویس
  1. «نقد و بررسی گزارش ابن صباغ در مورد امام هادی (ع)». پرتال جامع علوم انسانی. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۰۶.
  2. «روگرفت از کتاب کشف الغُمَّهٔ اربلی کندوکاو در منابع کتاب الفصول الُمهّمهٔ ابن صبّاغ مالکی». پرتال جامع علوم انسانی. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۰۶.
  3. «دانشنامه بزرگ اسلامی - مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی - کتابخانه مدرسه فقاهت». lib.eshia.ir. دریافت‌شده در ۲۰۲۰-۰۹-۰۶.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.