ابلق (فیلم)

برای یک زن که در حاشیه شهری بزرگ با همسر و فرزندش زندگی می‌کند، ماجرایی رقم می‌خورد.

• فاطمه قاسم‌پور: رئیس فراکسیون زنان مجلس در مورد فیلم ابلق نوشت: نگاه زنانه خانم آبیار به مسئله ⁧‫تأمین امنیت زنان‬⁩ و ارائه نقش صلح‌آفرین و آرامش‌بخش زن در این فیلم قابل تقدیر است.فیلم ⁧‫ابلق‬⁩ را در جمع فعالان حوزه رسانه دیدم؛ علاوه بر فرم مناسب روایت، نگاه زنانه خانم آبیار به مسئله ⁧‫تأمین امنیت زنان‬⁩ و ارائه نقش صلح‌آفرین و آرامش‌بخش زن در این فیلم قابل تقدیر است.‏ تامین امنیت زنان از اولویت‌های ماست، در این زمینه بیشتر خواهم نوشت.»[5]

• مهدی تهرانی: در فیلم آبیار به لحاظ بصری موش‌ها با آدم‌ها مقایسه می‌شوند و معلوم نیست از خودگذشتگی، محافظه کاری، مصلحت و غیرت و ناموس کدامیک سهم زن است ؟ ابلق یک فیلم حراف است. به کمک دوربین نرگس آبیار از درو دیوار حرف و سخن و حدیث بر می‌خیزد. داستانک‌ها در بلبشویی غریب تعریف شده و سریعا در همان جغرافیا ناپدید می‌شوند. کفتر، موش و مار نمادهای فیلم شده‌اند. جدای از این انگاره‌ها دوربین آبیار با چرخش‌ها و پروازهای زیاد، نمادهای گل درشت به مخاطب هدیه می‌دهند. جان مایه فیلم در باره تعرض جنسی به زنان و تحمل رنج و مصیبت و سکوت آن‌هاست. اما وی حین روایت پایانی، فرم و محتوا را کنار می‌گذارد و سراغ شعارهای سیاسی می‌رود.[6]

• هوشنگ گلمکانی: "نرگس آبیار باز هم گام بلند دیگری برداشته است؛ بلندتر از فیلم بلندپروازانه قبلی‌اش. ابلق فیلمی تکان‌دهنده و تأثیرگذار است با یک کارگردانی ماهرانه و پرزحمت و بازی‌های چشمگیر. هرچند که به دلایلی شخصی، من نفس را همچنان بیش‌تر دوست دارم."[7]

• مسعود فراستی: فیلم ابلق داستان ندارد و شخصی به شخصی نظر دارد و ظاهراً فیلم درباره جنبش اخیر مد شده در اروپا به نام "می تو" است اما در فیلم بیشتر "یو تو" است. اگر معنی و کارکرد دوربین روی دست در یک گزارش ملتهب در حال انجام خبری مثل جنگ نباشد، ادا و اطوار و بی معنی و غیرسینمایی است. دوربین روی دست برخلاف مدعیانش از قدیمی‌ها تا امروزی‌ها گرفته، مطلقاً التهاب درون را نشان نمی‌دهد بلکه رو به بیرون دارد. دوربینی که التهاب ما را نشان دهد، دوربین ایستاست که هیچ تکانی ندارد چون در حال کار کردن بر التهاب درونی ماست. دوربین روی دست، رویش یا کارکردش رو به بیرون است و تمام کسانی که این موضوع را متوجه نمی‌شوند یعنی ۹۹ درصد دوربین روی دستی‌های دنیا و ایران، شوخی می‌کنند. در یک سکانس، بهرام رادان که بازیگر ابداً خوبی نیست و این‌جا هم خوب نیست، یک چک به دستش رسیده که این صحنه می‌توانست در لانگ شات برگزار شود، اما دوربین روی دستش شیرجه می‌زند و بالا می‌آید و چپ و راست می‌رود! منِ مخاطب قرار است یک چک را در دستان رادان ببینم اگر قرار است ببینم!؟ بیشتر دوربین در حال گیج کردن مخاطب است و فقط سر درد برای مخاطب به همراه می‌آورد. این در حالی است که کار دوربین در سینما، ابداً فریب مخاطب نیست.[8]

• خسرو نقیبی:"ترجیح می‌دهم ابلق را با اجرای آبیار به خاطر بسپارم تا با داستانش. آبیار کارگردان در ظرف داستانی و جغرافیای ابلق، مثل نهنگی‌گیر افتاده در یک استخر است."[9]

• در سلام سینما