ابراهیم صهبا

او در سال ۱۲۹۰ در فیض آباد مه ولات از آبادی‌های خراسان به دنیا آمد. پدرش مهدی‌خان از ملاکین آبادی و مادرش عذرا اهل روستای عبدل آباد بود. سال‌های آخر دبیرستان در دارالفنون تحصیل کرد و سپس وارد دانشکدهٔ افسری شد. او دو بار ازدواج کرد و سه فرزند به نام‌های شهلا، ترسی و هوشنگ دارد.[2] صهبا از نویسندگان مجله‌های توفیق، باباشمل بود. و اشعارش را در قالب کلاسیک سروده‌است.[3]

نام خیابان «جمشید آباد» با پیشنهاد او به اسدالله علم به جمال‌زاده تغییر کرد.[4] همچنین فروغ فرخزاد در شعر مرز پرگهر به او با عنوان «آبراهام صهبا» اشاره می‌کند.

ابراهیم صهبا در روز یکشنبه چهارم بهمن ماه ۱۳۷۷ به علت بیماری قلبی درگذشت.[5]

• دفتر صهبا. تهران: کتابخانه ابن سینا، ۱۳۴۰.
• دیداری از ویرانه‌های خراسان. بی‌جا: بی‌نا، ۱۳۴۷.
• انسان و شعر و ماه. بی‌جا: بی‌نا، ۱۳۴۸.
• شاهنشاهی ایران و عالم بشریت: مجموعه شعر. بی‌جا: بی‌نا، ۱۳۵۰.
• از خاک تا افلاک و از افلاک تا خاک. بی‌جا: بی‌نا، ۱۳۵۷.
• ندای انسانی شاعران ایران و ناله‌ای بر ویرانه‌های زلزله خراسان. بی‌جا: بی‌نا، ۱۳۵۸.
• سه نمایشنامه فرهنگی، اخلاقی، انسانی و اجتماعی: نیک نهاد، عبرت روزگار، مناقصه. بی‌جا: بی‌نا، ۱۳۵۹.
• شاعر مشهور گمنام حکیم لاادری. با مقدمه باستانی‌پاریزی. تهران: سرنا، ۱۳۶۲.
• نمایشنامه شاعر و همسر شاعر: در چهار پرده، اخلاقی، فرهنگی، اجتماعی. تهران: وحید، ۱۳۶۳.
• مرگ فرزند و شاهنامه شهلا. تهران: وحید، ۱۳۶۴.
• یادی از استاد فرزانه شادروان علامه سید محمد فرزان.
• یادی از شاعر عالیقدر و محقق دانشمند شادروان استاد محمود فرخ خراسانی. بی‌جا: بی‌نا.
• خوشا شیراز.

• فهرست آثار صهبا در وبگاه سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران