آوانگاری

آوانگاری فونتیک به معنی بازنمود دیداری صداهای گفتار (یا آواها) است و الفبای آوایی، الفبایی است که در آن برای نشان دادن هر آوا، از یک نویسهٔ خاص استفاده می‌شود و رابطه‌ای یک به یک میان حرف و آوا در آن وجود دارد. نمونهٔ چنین الفبایی، الفبای آوانگاری بین‌المللی است.

با آوانویسی موسیقی اشتباه نشود.

آوانگاری فونتیک سیستمی برای نوشتن آوای اصوات است که در زبان گفتاری یا زبان ایمایی ایجاد می‌شود. در شناخته شده‌ترین سیستم برای آوانگاری فونتیک یعنی الفبای آوانگاری بین‌المللی (IPA)، از نقشه‌برداری یک به یک بین آواها و نمادهای نوشتاری استفاده می‌شود.[1] ,[2] طبیعت استانداردشده IPA به کاربران آن اجازه می‌دهد تا آواها، گویش‌ها و لحن‌های زبان‌های مختلف را به درستی و به‌طور جامع بنویسند.[1][3] IPA ,[4] نه تنها برای مطالعه آواشناسی، بلکه برای آموزش زبان، بازیگری حرفه‌ای و آسیب‌شناسی گفتار ابزار مفیدی است.[3]

منابع
  1. a b O'Grady (2005) p.17
  2. International Phonetic Association (1999) Handbook of the International Phonetic Association. Cambridge University Press.
  3. a b Ladefoged, Peter (1975) A Course in Phonetics. Orlando: Harcourt Brace. 5th ed. Boston:Thomson/Wadsworth 2006.
  4. Ladefoged, Peter & Ian Maddieson (1996) The Sounds of the World’s Languages. Oxford: Blackwell.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.