آخنجی

نقش اصلی آخنجی ها در نبرداین بود که به عنوان نیروهای پیشروی در خط مقدم عمل کنند و با استفاده از تاکتیک های چریکی ارتش مخالف در حال راهپیمایی را از روحیه خود درآورند و آنها را در حالت گیجی و شوک قرار دهند. [2] می توان آنها را به یک داس در یک مزرعه گندم تشبیه کرد. آنها در اصل با تیر به دشمن حمله می کردند . هنگام حمله، آنها در حالی که هنوز به عقب شلیک می کردند ، عقب نشینی می کردند. آنها به راحتی می توانستند از سواره نظام سنگین پیشی بگیرند زیرا آنها به اسلحه سبک مسلح بودند و اسبهای آنها برای سرعت پرورش می یافت نه برای قدرت. نیروهای آخنجی شمشیر ، لنج ، سپر و نیزه های جنگی را نیز به همراه داشتند ، به طوری که در یک میدان جنگی ، ابتدا می توانستند با دشمن روبرو شوند و با غوغا جنگ کنند. در برخی از لشکرکشیهای عثمانی ، مانند نبرد میدان کرباوا ، نیروهای آخنجیتنها واحدهایی بودند که بدون نیاز به سواره نظام سنگین یا پیاده نظام عثمانی مورد استفاده قرار می گرفتند.

به دلیل تحرک آنها ازآخنجی برای شناسایی و به عنوان یک نیروی پیشتاز برای ایجاد وحشت در بین مردم محلی قبل از پیشروی نیروهای اصلی عثمانی استفاده می شد. از آنجا که آنها شبه نظامی نامنظم بودند ، به معاهدات صلح مقید نبودند ، بنابراین آنها می توانستند در زمان صلح به روستاهای مرزی حمله کنند و به پادگان ها ، قلعه ها و پست های مرزی دشمن حمله کنند ، دشمن را مدام آزار دهند و نقاط ضعف دفاعی کشور رقیب را بررسی کنند. آنها همچنین برای قطع تأمین و حمل و نقل دشمن به مسیرهای تجاری حمله می کردند.

نیروهای آخنجی توسط خانواده های خاصی هدایت می شدند. خانواده های معروف آکینجی مالکوچوغلو ، تورهانلی ، اومرلی ، اورنوسوغلو و میهالی بودند . این طوایف اکینجی عمدتاً متشکل از جنگجویان قبیله ای ترکمن از تبار غازی های جنگجو در زمان عثمان اول بودند. ماجراجویان ،مزدوران ، دراویش جنگجو و غیرنظامیان که به دنبال ماجراجویی یودند نیز به صفوف باندهای آکینجی می پیوستند.

از آنجایی که آخنجی ها به عنوان شبه نظامیان نامنظم بوند ، آنها حقوق منظمی مانند سربازان قاپی قولو ( کاپیکولو) ، و یا سربازان تیمارلی نداشتند . تنها درآمد آنها غنیمت های جنگی بود.

آخنجی ها لباس های رنگارنگ و جالبی می پوشیدند تا مخالفان خود را شوکه و گیج کنند. آنها قبلاً بال عقاب به پشت می بستند (این سنت بعداً توسط نیروهای سواره نظام سبک لهستان تقلید شد) ، کلاه ایمنی هایی با شاخ گاو بر سر می گذاشتند ، و کتهای ساخته شده از پوست پلنگ را می پوشیدند. در نتیجه ظاهر غیرمعمول و تاکتیکهای نبرد تقریباً خودکشی وار داشتند و در بین مردم به نامهای "deliler" (دیوانه ها) و "serdengeçtiler" (سر باختگان ، مردانی که اهمیتی برای زندگی یا مرگ ندارد لقب می گرفتند) .

سیستم آخنجی نقش مهمی در تأسیس امپراتوری و گسترش سریع سرزمینهای عثمانی در اروپا داشت. اگرچه سیستم آخنجی از قرن 14 تا 16 عالی کار می کرد ، اما پس از قرن 16 پس از توقف پیشرفت عثمانی در اروپا ، جنگجویان آخنجی غیرضروری شدند و بدون درآمد یغما گری ، این طبقه جنگجو به مرور از بین رفت. پس از مدرنیزاسیون ارتش عثمانی ، آخرین چند قبیله آکینجینی نیز بین رفتند. هنوز آخرین بقایای سیستم آخنجی تا اواخر قرن نوزدهم در استانهای بالکان به عنوان جنگجویان باشی بوزوک (نامنظم) وجود داشت.

سبک زندگی آخنجی همراه با نبردها یک موضوع خیالی و رومانتیک برای عموم مردم بود و بنابراین آخنجی ها یکی از سوژه های محبوب ادبیات عامیانه و موسیقی عثمانی بودند. "Serhad türküleri" یا "آوازهای محلی مرزی" زیر مجموعه موسیقی عامیانه عثمانی است که بیشتر با حملات و نبردهای آکینجی و یا امور عاشقانه جنگجویان آکینجی سروکار دارد ، که گاهی اوقات به ستیزه جویان شهید اشاره می کند. Alişimin Kaşları Kara "(آلیش من ابروهای سیاه داشت) ،" Estergon Kalesi "(قلعه Esztergom) از مشهورترین نمونه ها هستند. در دوره مدرن ، نویسندگان ترک عاشقانه-احیاگر نیز شعرهایی درباره آکینجی ها سروده اند. "Akıncılar" یحیی کمال یکی از مشهورترین نمونه ها در این زمینه است.

• 
  یک نبرد غیرمنظم آخنجی.
• 
  قبرستان آکینجی در بوداپست
• 
  دوئل آکینجی با شوالیه مجارستانی-سلیمان نامه
• 
  Sueleymanname Akinji-Beys
• 
  دوئل آکینجی سینان بیگ با شوالیه مجارستانی اوژن ، 1526 ، سلیمان نامه
• 
  نامه استخدام آکینجی

• باشی بوزوک
• سیپاهی
• جانیساری
• دلی