آتش‌سوزی

آتش‌سوزی بر اساس نوع سرچشمه و نوع مواد سوختی به پنج گروه (بر اساس استاندارد آمریکاNFPA) و شش گروه (بر اساس استاندارد انگلستانBS) تقسیم می‌گردد.

• گروه A

شامل حریق مواد خشک (مواد جامدی که پس از سوختن خاکستر دارند) مانند چوب، کاغذ، پارچه، و موارد مشابه است

• گروه B

شامل حریق مواد مایع مانند نفت، بنزین، الکل، گازوئیل و سایر سوختهای مایع است.

• گروه C

شامل حریق‌هایی که الکتریسیته به عنوان عامل بوجود آورنده در آن‌ها دخیل بوده یا تحت اثر الکتریسیته قرار دارد. این حریق خود می‌تواند حریقهایی از انواع دیگر را به وجود آورد.

• گروه D

شامل حریق فلزات قابل اشتعال نظیر سدیم، پتاسیم، منیزیم و ... است.

• گروه K

شامل حریق های آشپزخانه ای نظیر روغن های آشپزی و ... می باشد. (بر اساس استاندارد آمریکا)

این دسته‌بندی در استاندارد اروپایی دارای یک تفاوت اساسی است، آنهم جدا کردن مایعات از گازهای اشتعال‌پذیر می‌باشد. به این ترتیب در استاندارد اروپایی کلاس A و B مشابه استاندارد آمریکایی بوده و استاندارد C مربوط به گازهای اشتعال پذیر می‌شود. در این صورت کلاس حریق الکتریکی E نامگذاری شد. کلاس فلزات آتش گیر D نیز یکسان بوده و کلاسk در استانداردهای اروپایی F نامیده می‌شود.

• سوختن به شکل «نیم‌سوز» شدن (آذرکافت)، زغال شدن، خاکستر شدن که همگی در «شعله‌ور نشدن آتش» وجه مشترک دارند در بسیاری کشورها از دید قانونی و طبق تعریف علمی آن آتش‌سوزی محسوب نمی‌شوند. به عنوان مثال بخشی از آتش‌سوزی‌های دارای منشأ جریان برق (مثلاً اتصالی سیم‌ها)، بخصوص سوختن خودرو، رایانه، ترانسفورماتور یا تلویزیون و غیره… به شکل نیم سوز شدن سیم‌های برق آغاز شده و با کمک جریان مناسب هوا (باد) می‌توانند شعله‌ور شوند (آتش‌سوزی حقیقی). به همین خاطر اگر سوختن همراه با شعله‌ور شدن آتش نباشد، بیمه‌های سوانح آتش‌سوزی اکثراً و طبق قرارداد از پرداخت خسارت، بخصوص در رابطه با سوختن خودروها، خودداری می‌کنند. ارتقاء و تبدیل هدف‌مند حالت نیم‌سوزی به آتش شعله‌ور، آتش‌افروزی محسوب می‌شود و جرم است.[1][2]