آبگیر دون خوان
آبگیر دون خوان (انگلیسی: Don Juan Pond) یک دریاچه زیاده‌شور کوچک و بسیار کم‌ژرفا در انتهای غربی دره رایت در سرزمین ویکتوریا در جنوبگان است که در ۹ کیلومتری غرب دریاچه واندا قرار دارد. این دریاچه میان رشته‌کوه آسگارد به سمت جنوب و رشته‌کوه دایس به سمت شمال قرار دارد.
| آبگیر دون خوان | |
|---|---|
 تصویر ماهواره‌ای آبگیر دون خوان | |
| موقعیت | جنوبگان خاوری |
| مختصات | ۷۷°۳۳′۵۲″ جنوبی ۱۶۱°۱۰′۲۰″ شرقی |
| گونه | hypersaline lake |
| کشورهای حوضه | (جنوبگان) |
| بیشترین درازا | ۳۰۰ متر (۹۸۰ فوت) |
| بیشترین پهنا | ۱۰۰ متر (۳۳۰ فوت) |
| مساحتِ رو | ۰٫۰۳ کیلومتر مربع (۰٫۰۱۲ مایل مربع) |
| میانگین ژرفا | ۱۶ اینچ (۴۱۰ میلیمتر) |
| بیشترین ژرفا | ۳ فوت (۰٫۹۱ متر) |
| حجم آب | ۳٬۰۰۰ متر مکعب (۱۱۰٬۰۰۰ فوت مکعب) |
| ارتفاع سطح | ۱۱۶ متر (۳۸۱ فوت) |
| یخ‌زدگی | خیر |
| جزیره‌ها | ندارد |
| جاهای مسکونی | Vanda Station (۱۴ کیلومتر به سمت شرق) |
آبگیر دون خوان با شوری بیش از ۴۷٪، شورترین دریاچه در جنوبگان است و شوری بسیار زیاد آن باعث می‌شود که تا دمای °۵۰− سلسیوس نیز به صورت مایع باقی بماند. این آبگیر در سال ۱۹۶۱ توسط جورج اچ. میر کشف شد و به نام دو خلبان بالگرد که خلبانی بالگرد در نخستین پرواز جهت بازدید میدانی آبگیر را به عهده اشتند، نام‌گذاری شد.
شوری
آبگیر دون خوان یک دریاچه زیاده‌شور با بستر هموار و ژرفای کم است. شوری آب این دریاچه بالاترین رکورد ثبت‌شده در دنیا را داراست که از شوری آب دریای مرده و دریاچه عسل در جیبوتی نیز بالاتر است. مقدار شوری در دریاچه واندا و احتمالاً دیگر دریاچه‌های واقع در دره‌های خشک مک‌موردو نیز به همین اندازه است. شوری آب آن از ۲۰۰ تا ۴۷۴ گرم بر لیتر متغیر است که بخش عمده آن کلسیم کلرید است. شوری آب آبگیر دون خوان ۱۸ برابر شوری اقیانوس و ۱٫۳ برابر شوری دریای مرده‌است و تنها دریاچه زیاده‌شور در جنوبگان است که تقریباً هیچ‌گاه یخ نمی‌بندد. این آبگیر به صورت نقطه زهکش آب زیرزمینی است و مناطق پیرامون آن با نمک‌های سدیم کلرید و کلرید کلسیم پوشیده شده که با تبخیر آب رسوب‌گذاری شده‌اند.
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Don Juan Pond». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۰ ژوئن ۲۰۱۸.
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ آبگیر دون خوان موجود است. |