گورستان زایدات
گورستان پسماند شهری یا خاک‌چال،[1] محل‌های بهداشتی برای دفن زایدات جامد غیر خطرناک یا خطرناک است. در این محل‌ها زایدات به صورت لایه لایه پخش و فشرده می‌شوند و در پایان کار در هر روز توسط خاک پوشیده می‌شوند.[2]
دفن، آخرین عنصر الزامی در سامانهٔ مدیریت پسماندها و سرنوشت نهایی تمام پسماندهایی است که ارزشی (به لحاظ حرارتی یا برای بازیافت) ندارند و باید دور ریخته شوند. به عبارت دیگر دفن یک گزینهٔ حتمی و اجباری است. دفن بهداشتی روشی مهندسی جهت دفن مواد زاید جامد در زمین، جهت ممانعت از آسیب زدن به محیط زیست می‌باشد. در این روش زایدات در لایه‌هایی با ضخامت مناسب پخش شده و فشرده می‌شوند و در انتهای هر روز با خاک پوشانده می‌شوند. بر اساس تجارب به‌دست آمدهٔ گذشته، در کشورهای پیشرفته و سایر جوامع، دفن بهداشتی در زمین اغلب به‌عنوان اقتصادی‌ترین راه حل درازمدت برای مشکل مواد زاید جامد انتخاب شده‌است[3]
قسمت‌های اصلی یک محل دفن مواد زاید جامد از این قرارند:[4]
- چاه پایش آب زیرزمینی
- درخت کاری جهت بهبود منظر
- شیب گیاه‌کاری‌شده جهت افزایش رواناب و جلوگیری از فرسایش
- لوله‌های جمع‌آوری گاز
- گیاهکاری در تاج محل دفن
- پوشش نهایی رسی
- چاهک آزمایش متان
- دیوار دوغاب[5]
- لایه نفوذناپذیر تحتانی (در اینجا رس)
- پوشش روزانه
- زباله متراکم شده
- لایه زهکش شیرآبه
- لوله‌های جمع‌آوری شیرآبه
- چاهک جمع‌آوری شیرآبه
منابع
- «خاک‌چال» [مهندسی محیط‌زیست و انرژی] هم‌ارزِ «landfill»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر اول. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۶۴-۷۵۳۱-۳۱-۱ (ذیل سرواژهٔ خاک‌چال)
- «فرهنگستان زبان فارسی». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ دسامبر ۲۰۰۸. دریافت‌شده در ۱۰ مه ۲۰۰۹.
- عبدلی م. ع؛ و مجلسی م. (۱۳۷۰)، «مدیریت مواد زاید جامد، اصول مهندسی و مباحث مدیریتی»، شهرداری تهران، سازمان بازیافت و تبدیل مواد، ۸۲۷ صفحه.
- کیانی راد، احسان (۱۳۸۴) بررسی احتمال و محدوده نفوذ شیرآبه در محل جدید دفن زباله تهران، پایان‌نامه کارشناسی ارشد، دانشگاه تهران.
- slurry wall