کودتای ۱۸ برومر

پس از اعلان جنگ امپراتوری اتریش علیه فرانسه و سیاستهای جنگ طلبانه ژاکوبن‌ها، امانوئل ژوزف سیس به عنوان یکی از دیرکتوارها وضعیت فرانسه را بسیار بد دید. پس تصمیم گرفت دیرکتوار را از کار برکنار کند و با توجه به موقعیت فرانسه در جنگ درصدد برآمد که با کمک یکی از قهرمانان جنگ این حرکت را عملی کند، پس گزینه‌هایی را بررسی کرد؛ ژان-باپتیست برنادوت آنقدر به انقلاب ایمان داشت که از لیست خارج شود. در نهایت با بازگشت ناپلئون از مصر و همراه آوردن اخبار پیروزی‌های این قهرمان جدید فرانسه، متوجه شد فردی که می‌خواهند ناپلئون است.

قرار این بود که ناپلئون اعضای دیرکتوار را مجبور به استعفا کند و دو مجلس سابق فرانسه را دوباره به روی کار بیآورند. کودتا دو مرحله داشت که اول همانی بود که سییس برنامه داشت، او و یکی دیگر از اعضای دیرکتوار از کار کنار کشیدند سپس تالیران با فشار آوردن بر یکی دیگر از اعضا او را نیز مجبور به استعفا کرد. طبق قانون با کنار رفتن سه عضو، دیرکتوار منحل می‌شد. دو عضو دیگر که حاضر به همکاری نشدند بازداشت شدند. در مرحله دوم ناپلئون با کمک برادرش لوسین بناپارت دست به کودتا در کودتا زد و با حرکتی غیرمنتظره سیس و تالیران را کنار زد و خود را به عنوان کنسول اول فرانسه معرفی کرد که نهایتأ منجر به امپراتور شدن او گردید.

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Coup of 18 Brumaire». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱ نوامبر ۲۰۱۴.