کنزابورو اوئه

کنزابورو اوئه (به ژاپنی: 大江 健三郎) (زاده ۳۱ ژانویه ۱۹۳۵) نویسنده ژاپنی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۴ است. در اواخر دههٔ پنجاه میلادی آثاری از او به چاپ رسید که به زندگی کودکان روستایی می‌پرداخت. آثار او در این دوره، بازتاب زندگی کودکی او در روستای شیکوکو است. سپس در فاصله سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۱ آثاری را منتشر کرد که در آن‌ها اشغال ژاپن را با زبانی استعاری به تصویر کشیده بود. موضوع این داستان‌ها به گفته خود اوئه، غالباً رابطه میان یک خارجی قدرتمند، یک ژاپنی کم‌وبیش تحقیرشده و شخص سومی است که میان این دو قرار گرفته‌است. در تمام این آثار، کاراکتر ژاپنی منفعل و بی‌عمل است و از هر نوع رشد روانی و معنوی بازمی‌ماند. دیگر ویژگی آثار این دوره، استفاده از موقعیت‌های جنسی فراوان در آنهاست» اوئه در ادامه از فضای جنسی فاصله گرفت و بیشتر به توصیف خشونت‌های قشرها خاصی از جامعه روی آورد. آثار این دوره او تحت تأثیر ادبیات اگزیستانسیالیستی بوده.[1]

کنزابورو اوئه
کنزابورو اوئه
زاده	۳۱ ژانویهٔ ۱۹۳۵ ‏(۸۶ سال) روستای اوچیکو، جزیره شیکوکو
پیشه	رمان‌نویس، داستان‌نویس، مقاله‌نویس
ملیت	ژاپن
جوایز مهم	جایزه ادبی نوبل (۱۹۹۴)
سال‌های فعالیت	۱۹۵۰-اکنون
کتاب‌ها	فریاد خاموش برج‌های شفابخش
جوایز جایزه ادبی نوبل (۱۹۹۴)

اوئه یکی از مطرح‌ترین نویسندگان معاصر ژاپنی است که توانسته جایزه ادبی نوبل را در سن ۵۹ سالگی از آنِ خود کند. اوئه به شدت در آثارش تحت تأثیر ادبیات و نظریه‌های ادبی کشورهای فرانسه و آمریکا قرار گرفته و موضوعات سیاسی، اجتماعی و فلسفی زیادی نیز در آثارش منعکس شده. تصویرسازی‌های قوی این نویسنده از جهان و عناصر آن، نکته بارز آثار اوئه است؛ جهانی که در آن زندگی و افسانه با هم درمی‌آمیزند و تصویری نگران‌کننده از شرایط اسفبار زندگی انسان‌ها در عصر حاضر ارائه می‌دهند. وی بعد از اینکه برندهٔ جایزه ادبی نوبل شد، گفت: «من دربارهٔ منزلت بشریت می‌نویسم.»[2]

کنزابورو اوئه را به عنوان نویسنده نسلی جدید از داستان نویسان ژاپن می‌شناسند که علاوه بر تجربه فروپاشی امپراتوری بزرگ ژاپن، شاهد فروپاشی تمام مقام‌های فردی یک قوم و ملت نیز بوده‌است. از همین رو معمولاً آنچه او می‌نویسد بسیار تلخ و ناخوشایندند. ناخوشایندی نثر او نابه سامانی است که او و هم نسلان او وارثش بودند. نسل او به هیچ چیز دیگر نمی‌تواند اعتماد کند. آن‌ها با جهان مدرن بیگانه هستند و از سنت خود جدا افتاده و طرد شده‌اند. زبان او زبان صریح و عریانی است.[3]