کلمه قافیه
در نظم و شعر منظوم به «آخرین کلمهٔ اصلی و غیر مکرر بیت (یا مصراع اول مطلع)»[1] گفته می‌شد. در شعر نو با توسعه مفهوم «قافیه» به کلمه‌ای که قافیه در آن قرار دارد گفته می‌شود.
کلمهٔ قافیه، کلمه‌ای که قافیه در آن قرار دارد.
پانویس
- معین ۲۶۱۹
منابع
- محمد معین (۱۳۷۵)، فرهنگ‌نامه فارسی (جلد دوم)، تهران: موسسه انتشارات امیرکبیر، ص. ۲۶۱۸، شابک ۹۶۴-۰۰-۰۱۶۴-۳
جستارهای وابسته
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.