کای بار

کای بار (به دانمارکی: Kaj Barr) (زادهٔ ۲۶ ژوئن ۱۸۹۶ – درگذشتهٔ ۴ ژانویهٔ ۱۹۷۰) خاورشناس دانمارکی است.[1]

کای بار در سال ۱۸۹۶ میلادی در دانمارک متولد شد. پس از دوره‌های ابتدایی و متوسطه، وارد دانشگاه شد و تحصیلاتش را در رشتهٔ مهندسی مکانیک آغاز کرد. سپس برای دست‌یابی به متون ریاضی کهن به مطالعهٔ زبان‌های یونانی و لاتین پرداخت و از این طریق مجذوب زبان‌شناسی و مطالعات ایرانی شد. در سال ۱۹۲۵ میلادی در رشتهٔ زبان‌شناسی کلاسیک از دانشگاه کپنهاگ فارغ‌التحصیل شد. مدتی زیر نظر فردریش آندره‌آس ایران‌شناس آلمانی و کریستن سن، ایران‌شناس دانمارکی به تحصیل دانش پرداخت.[2]

در سال ۱۹۳۵ میلادی در سمت دانشیاری زبانشناسی کلاسیک در دانشگاه کپنهاگ به کار مشغول شد و در سال ۱۹۴۵ میلادی پس از درگذشت کریستن سن، به عنوان استاد کرسی ایرانشناسی در آن دانشگاه برگزیده شد و تا سال ۱۹۶۷ میلادی که بازنشسته شد، در همین سمت باقی‌ماند. پس از بازنشستگی نیز به درخواست دانشگاه کپنهاگ، برخی از لهجه‌های قدیمی ایتالیایی و زبان لیتوانی را تدریس می‌کرد. در سال ۱۹۶۴ میلادی، از سوی شرق‌شناسان دانمارک در کنگرهٔ شرق‌شناسان در دهلی نو شرکت کرد و در بازگشت، دو ماه را در ایران گذراند و در این مدت از آمل دیدن کرد و به تهیهٔ مقدمات ضبط برخی لهجه‌های محلی پرداخت. در سال ۱۹۶۹ میلادی دانشگاه کپنهاگ درجهٔ دکترای افتخاری به او اهدا کرد.[3]

او رئیس انستیتوی ایران‌شناسی، عضو آکادمی سلطنتی دانمارک و رئیس انجمن بین‌المللی خاورشناسان بوده‌است. او با زبان‌های اوستایی، فارسی باستان، ختنی، خوارزمی، پهلوی، فارسی میانه، سنسکریت، پالی، عربی، لاتینی و یونانی و لهجه‌های گوناگون برخی از آنها آشنا بوده‌است.[4]

در زمینهٔ آئین زرتشت و اعتقادات ایرانیان پیش از عصر زرتشت و زبان‌های کردی و بلوچی و آسی تحقیقاتی انجام داده‌است. بار در سال ۱۹۷۰ میلادی درگذشت.[5]

آثار

از آثار او در زمینهٔ زبان و لهجه‌ها و ادبیات فارسی می‌توان از موارد زیر نام برد:

  • یادداشت‌هایی دربارهٔ گویش‌های محلی ایرانی[6]
  • اوستا (به زبان دانمارکی)[7]
  • دربارهٔ هزارویک‌شب.[8]
  • گویش‌های کُردی[9]
  • مقالهٔ «آوازهٔ تمدن ایران در دانمارک».[10]

پانویس
  1. Asmussen، J. P. «BARR, KAJ». Encyclopædia Iranica. دریافت‌شده در ۲۰۱۲-۰۴-۰۳.
  2. رستمی، ایرانشناسان و ادبیات فارسی، 610.
  3. رستمی، ایرانشناسان و ادبیات فارسی، 610.
  4. رستمی، ایرانشناسان و ادبیات فارسی، 611.
  5. رستمی، ایرانشناسان و ادبیات فارسی، 611.
  6. رستمی، ایرانشناسان و ادبیات فارسی، ۶۱۱.
  7. رستمی، ایران‌شناسان و ادبیات فارسی، ۶۱۱.
  8. رستمی، ایران‌شناسان و ادبیات فارسی، ۶۱۱.
  9. رستمی، ایران‌شناسان و ادبیات فارسی، ۶۱۱.
  10. رستمی، ایران‌شناسان و ادبیات فارسی، ۶۱۱.

منابع

جستارهای وابسته
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.