چینی مین

زبان‌های مین (چینی ساده‌شده: 闽语، چینی سنتی: 閩語، پین‌یین: Mǐn yǔ) خانواده‌ای از زبان چینی هستند که توسط ۳۰ میلیون نفر در استان فوجیان و مناطقی در شبه‌جزیره لیژو و هاینان، همین‌طور بومیان چائوشان در ژونگشان، سه شهرستان در جنوب ونژو، جواشان و تایوان بدان‌ها سخن گفته می‌شود.[1] نام این خانواده از روی رود مین ریشه گرفته‌است. گویشوران گونه‌های مین نسبت به یکدیگر و سایر زبان‌های چینی فهم متقابل ندارند.

مین
閩語 / 闽语
اقوام:تئوچئویی، فوژویی، هوکلویی، پوتیانی، هاینانی و غیره
پراکنش:سرزمین اصلی چین: فوجیان، گوانگ‌دونگ (اطراف چاوژو-شانتو و شبه‌جزیره لیژوهاینان، چجیانگ (شهرستان شنگسی، پوتو و شهرستان سانگنانتایوان، جوامع دور از وطن چینی در جنوب شرق آسیا و شمال‌شرقی ایالات متحده
تبار:چینی-تبتی
نیا:نیا-مین
زیرگروه‌ها:
لیژو
شائو-جیانگ
ایزو ۶–۶۳۹mclr
زبان شناسی79-AAA-h to 79-AAA-l
گلاتولوگminn1248
گونه‌های نخستین
نامِ چینی
نویسه‌های چینی سنتی 閩語
نویسه‌های چینی ساده‌شده 闽语
پوژ هاکینBân gú
پراکندگی زبان‌های مین

بسیاری از زبان‌های مین ویژگی‌های قابل توجه از زبان چینی کهن را حفظ کرده‌اند و شواهد زبانی وجود دارد که نشان می‌دهد بیشتر گونه‌های مین مستقیماً از دودمان‌های چینی میانه سوئی و تانگ سرچشمه گرفته‌اند. گویشوران فراوانی از مین در میان جوامع چینی در جنوب شرق آسیا حضور دارند. مین جنوبی پرگویشورترین گونه مین خارج از فوجیان است و به نام هاکین-تایوانی نیز شناخته می‌شود.

گروه‌های گویشی مین براساس اطلس زبانی چین:

منابع

  1. Chinese Academy of Social Sciences (2012). 中国语言地图集(第2版):汉语方言卷 [Language Atlas of China (2nd edition): Chinese dialect volume]. Beijing: The Commercial Press. p. 110.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.