چرات

چرات یکی از روستاهای حوالی آلاشت سوادکوه در استان مازندران ایران است. در حدود 22 کیلومتری آلاشت و منطقه‌ای است ییلاقی که از جنوب خط راس آن مرز استان تهران(فیروزکوه)و مازندران را تعیین می‌کنداز غرب و شمال غربی به کوهها بندپی بابل هم مرز است با چراگاه‌های سرسبز. چرات و مراتع اطراف آن که از سلسله جبال البرز مرکزی محسوب می‌شود به لحاظ اینکه در ارتفاع بیش از ۲۷۰۰ متر واقع شده‌است به جزء در دره‌های آن که قابل کشاورزی است سایر جاهای آن فقط برای چراگاه دام کاربرد دارد بنابراین ضروری است مسئولین امر به این مهم توجه داشته باشند در صورتی که نیازهای فصل سرد سال دامداران این منطقه که در جلگه زمستان را سپری می‌کنند توجه نکنند موجب خواهد شد این منبع ارزشمند بلا استفاده باقی بماند. برخی بر این باورند که نام سوادکوه از کوه سوات گرفته شده که در جنوب شرقی روستای چرات در دهستان ولوپی واقع شده و در ارتفاعات آن آثاری از تمدن قدیم مشاهده می‌شود که احتمالاً بدلیل استقرار حاکمان قدیم سوادکوه بر جای مانده‌است.

در چرات 5 طایفه زندگی می‌کردند که از جمله طوایف سوارقلی و اویاک و جورسری و ... می باشند و هر طایفه شامل چندین خانواده با نام خانوادگی حیدری ها رحمانی ها اسکندری ها رمضانی ها رخشان ها کاویانی‌ها و یزدانی‌ها و غفاری‌ها و رستمی‌ها و مرادی‌ها و..... که پس از زمین‌لرزه سال ۱۳۳۶ بسیاری متواری شدند و در دیگر شهرها و روستاهای استان مازندران اقامت گزیدند. نام شهرستان سواد کوه از قله‌ای به نام سواد که محلی‌ها به آن شاه نشین می‌گویند، گرفته شده‌است. چرات در سال ۱۳۳۶، قبل از زلزله، نزدیک به هزار خانوار بوده که آثار ویرانه‌های آن هنوز باقی است. از مناطق دیدنی چرات می‌توان از چشمه‌های فراوان، حمامی که بیش از ۲۰۰ سال قدمت دارد و آبشاری به نام گرچلینگ و تنگه نارم و قله شاه نشین و غارهای باستانی و مناظر و طبیعت زیبا نام برد.

چرات همچنین نام یکی از پادگان‌های ارتش پاکستان در پیرامون شهر پیشاور است. مولوی محمد نبی سیاست‌مدار افغان ساکن چرات پاکستان بوده‌است.