پیکسیلیشن

پیکسیلیشن[1] یکی از تکنیک‌های استاپ موشن است که در آن پرسوناژ زنده، بازیگر نقش اصلی است و مقاطعی از حرکت پرسوناژ انتخاب شده و چند کادر عکسبرداری می‌شود. حاصل، حرکت منقطع بازیگر است که با سرعت‌های متفاوت و مناسب موضوع فیلم، حالتی تازه و بدیع را القا می‌کند. پیکسیلیشن انیمیشن به صورت فریم به فریم تصویربرداری می‌شود و دو ویژگی بارز و وجه تمایز آن با تکنیک‌های دیگر وجود موجودات زنده به عنوان سوژهٔ اصلی و همچنین اعجاز و جادو می‌باشد. در سال ۱۹۵۳ این تکنیک توسط نورمن مک لارن در فیلم کوتاه همسایه‌ها (یا همسایه ات را دوست بدار) به کار گرفته شد و کاراکترهای وی که انسان بودند در فیلم به پرواز درآمدند بسیار پیش از ورود پرده‌های سبز و سایر تکنیک‌های جلوه‌های ویژه به سینما و تلویزیون.این تکنیک را نورمن مک لارن به امیل کوهل و فیلم فانتاسماگوری ۱۹۰۸ نسبت داده است.

پانویس
  1. pixilation

منابع

تاریخچه انیمیشن در ایران. مهین جواهریان. دفتر پژوهش‌های فرهنگی. ۱۳۷۸

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.