ویزای شنگن

ویزای شنگن یا ویزای شینگن ویزایی است که به دارنده آن اجازه می‌دهد از راه هوا، دریا یا زمین وارد کشورهای عضو منطقه شنگن شود.

قرارداد شینگن Schengen نام خود را از دهکده‌ای به همین نام در لوکزامبورگ گرفته است جایی که مرز این کشور با آلمان و فرانسه تلاقی می‌کند،معاهده شینگن یک قرارداد است که در ۱۴ ژوئن سال ۱۹۸۵ در کشور لوکزامبورگ مابین ۵ کشور ( هلند،آلمان،لوکزامبورگ،فرانسه و بلژیک ) امضا شد، با این معاهده، تردد ساکنین این کشورها بدون ویزا در این منطقه آزاد شد تا مشکلات رفت و آمد بین مرزی برای آن‌ها کم شود.بعد از گذشت ۵ سال و در ۲۷ نوامبر ۱۹۹۰ ایتالیا، ۲۵ ژوئن ۱۹۹۱ پرتغال، و اسپانیا ،و در ۶ نوامبر ۱۹۹۲ یونان به این معاهده پیوستند و جزوه منطقه شینگن شدند اما در حال حاضر ۲۶ کشور عضو پیمان شینگن می باشند.

در واقع  اسم صحیح این منطقه شنگن یا در اصطلاح انگلیسی  schengen  است که در میان ما ایرانی ها به شینگن معروف است و ویزای که برای این منطقه صادر میشود، ویزای شنگن نام دارد.

قوانین ویزای حوزه شنگن

به قوانینی گفته می‌شود که توسط اتحادیه اروپا تعیین و در حوزه شنگن و دیگر اعضای اتحادیه اروپا به اجرا در می‌آید. این قوانین می‌گوید اگر فردی غیر اروپایی بخواهد به کشورهای عضو اتحادیه اروپا، حوزه اقتصادی اروپا، سوئیس، کرواسی، بلغارستان، قبرس یا رومانی شود باید ویزای شنگن دریافت کند.

حوزه شنگن شامل ۲۲ کشور عضو اتحادیه اروپا و چهار کشور غیر عضو ایسلند، لیختن‌اشتاین، نروژ و سوئیس می‌شود. بلغارستان، کرواسی، قبرس و رومانی هنوز عضوی از شنگن نیستند اما قوانین ویزای آنها بر اساس قوانین ویزای شنگن بنا شده‌است.[1] با در نظر گرفتن اهداف سفر، ویزای عادی شینگن به هفت نوع C, B، A , ویزای ملی ,ویزای دوبار ورود , ویزای یک بار ورود و ویزای چندبار ورود تقسیم می‌شود.[2]

منطقه شنگن ۲۶ کشور را شامل می‌شود. این کشورها عبارتند از: اتریش، بلژیک، جمهوری چک، دانمارک، استونی، فنلاند، فرانسه، آلمان، یونان، مجارستان، ایسلند، ایتالیا، لتونی، لیختن اشتاین، لیتوانی، لوکزامبورگ، مالت، هلند، نروژ، لهستان، پرتغال، اسلواکی، اسلوونی، اسپانیا، سوئد و سوئیس.[3]

نقشه قوانین ویزا
  کشورهای عضو شنگن
  سایر اعضای اتحادیهٔ اروپا که سیاست‌های ویزای مشابه شنگن دارند
  اعضای اتحادیهٔ اروپا که سیاست‌های ویزای مجزا دارند
  کشورهایی که فرود به آن‌ها برای ۹۰ روز در هر دوره ۱۸۰ روزه برای اعضای شنگن آزاد است؛ در بعضی شرایط این مدت برای بعضی از کشورهای ضمیمه ۲ بیشتر است. (EC 539/2001 Annex II)
  نیاز به درخواست ویزا برای ورود به حوزه شنگن و سفر به بعضی از کشورهای دیگر شنگن در برخی شرایط (EU 2018/1806 Annex I)
  نیاز به درخواست ویزا برای ورود به هر کشور حوزه شنگن (EC 810/2009 Annex IV)
  مدارک سفر پذیرفته نمی‌شود

منابع
  1. قوانین ویزای شنگن بایگانی‌شده در ۱۷ نوامبر ۲۰۱۵ توسط Wayback Machine،
  2. اطلاعات ویزای شینگن (۳/09/۲۰۱۶). «ویزای شنگن». سایت اطلاعات ویزای شینگن. تاریخ وارد شده در |تاریخ= را بررسی کنید (کمک)
  3. Anonymous (2016-12-06). "The Schengen visa - Migration and Home Affairs - European Commission". Migration and Home Affairs - European Commission. Retrieved 2018-08-26.

پیوند به بیرون
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ویزای شنگن موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.