ویدانته ادویته

ویدانته ادویته (به سانسکریت: अद्वैत वेदान्त‎ به معنای " نادوگانگی ") از مکاتب فلسفی هندو است و در اصل با نام پروساوادا شناخته می شود،[1] آدویتا یکی از سیستم های معنوی در سنت هندی است[2] و به این ایده اشاره دارد که خویشتن حقیقی انسان که به آن آتمان می‌گویند از برهمن جدا نیست بلکه آتمان (یعنی خویشتن واقعی آدمی)، در واقع همان برهمن، والاترین واقعیت متافیزیکال هستی است. آدویتا قدیمی ترین زیر شاخه مکتب ودانتا است و ریشه های آن به هزاره یکم پیش از میلاد باز می‌گردد.

آدی شانکارا ، برجسته ترین نماینده سنت آدویتا ودانتا در کنار شاگردان، اثر راوی وارما.
قطره ای که به اقیانوس می‌پیوندد، به مانند در هم آمیختن آتمان و برهمن در یک‌دیگر .

پیروان این مکتب که آدوایتین، آدویتا ودانتین و یا مایاودین خوانده می‌شوند،[3] دنیای برساخته ذهن که توسط عقل و حواس پنج‌گانه بر ما پدیدار می‌گردد را توهم می‌دانند و از طریق شناسایی این توهم به دنبال دستیابی به رهایی معنوی و کسب خرد (که به آن ویدیا vidyā گفته می‌شود)[4] هستند، این خرد عبارت است از اینکه فرد قادر شود خویشتن حقیقی خودش را به عنوان آتمان، و آتمان و برهمان تشخیص دهد.[5] [6] [7]

آدویتا ودانته بر حیواموکتا تاکید دارد، ایده ای که موکشه (رهایی، آزادی) در این زندگی قابل دستیابی است. این ایده در مقابل دیگر مکاتب فکر هندی است که بر موکشه بعد از مرگ تاکید دارند. این مکتب از مفاهیمی چون برهمن، مایا،  آویدیا (جهل)، مدیتیشن و دیگر مفاهیمی استفاده می کند که در سنت های مذهبی هندوئیسم هم رایج است اما آنها را در تفسیر خاص خود جهت تئوری ای رستگاری اش بکار می گیرد. بسیاری از محققان آن را شکلی از توحید و فلسفه ای معتقد به وحدت وجود می نامند[8][9].

معلمان معاصر آدویتا ودانته

معلمان معنوی معاصر عبارتند از جادگورو سرینگیر شارادا پیتام؛ سوامی شیواناندا ساراسواتی (1887-1963)، چین مایاناندا (1916-1993)، دایاناندا ساراسواتی (آرشا ویدایا) (1930-2015) [10].

منابع
  1. Timalsina, Sthaneshwar(स्थानेश्वर) (November 2017). "Puruṣavāda: A Pre-Śaṅkara Monistic Philosophy as Critiqued by Mallavādin". Journal of Indian Philosophy. 45 (5): 939–959. doi:10.1007/s10781-017-9329-z.
  2. Deutsch 1988.
  3. Sthaneshwar Timalsina (2008). Consciousness in Indian Philosophy: The Advaita Doctrine of 'Awareness Only'. Routledge. pp. 137–138. ISBN 978-1-135-97092-5.
  4. Kanamura 2004.
  5. Comans 2000.
  6. Deutsch 1973.
  7. Mayeda 2006.
  8. Arvind Sharma (2006). A Guide to Hindu Spirituality. World Wisdom. pp. 38–43, 68–75. ISBN 978-1-933316-17-8.
  9. [a] K.N. Aiyar (Transl. 1914), Thirty Minor Upanishads, University of Toronto Robart Library Archives, Canada, pp 140–147; [b] S. Nikhilananda (1958), Hinduism : Its meaning for the liberation of the spirit, Harper, شابک ‎۹۷۸−۰۹۱۱۲۰۶۲۶۵ , pp 53–79; [c] Andrew Fort (1998), Jivanmukti in Transformation: Embodied Liberation in Advaita and Neo-Vedanta, State University of New York Press, شابک ‎۰−۷۹۱۴−۳۹۰۴−۶
  10. Sangeetha Menon (2007), Advaita Vedānta, Internet Encyclopedia of Philosophy https://iep.utm.edu/adv-veda/
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.