نظریه‌های میدان یکپارچه کلاسیک
از قرن نوزدهم، برخی از فیزیکدانان، به ویژه آلبرت انیشتین، تلاش کرده‌اند تا یک چارچوب نظری واحد ایجاد کنند که بتواند تمام نیروهای بنیادی طبیعت - نظریه میدانی یکپارچه - را حساب کند. نظریه‌های میدانی کلاسیک تلاش برای ایجاد نظریه میدان متحد مبتنی بر فیزیک کلاسیک است. به‌طور خاص، یکسان‌سازی گرانش و الکترومغناطیس به‌طور فعال توسط چندین فیزیکدان و ریاضیدان در سالهای بین دو جنگ جهانی دنبال شد. این کار باعث رشد هندسه دیفرانسیل شد.
کارهای اولیه
اولین تلاش‌ها برای تهیه نظریه واحد توسط گوستاو مای در ۱۹۱۲ و ارنست رایشنباکر در ۱۹۱۶ انجام شد.[1][2] با این حال، این نظریه‌ها رضایتبخش نبودند، زیرا نسبیت عام را در بر نمی‌گرفتند زیرا نسبیت عام هنوز فرموله نشده بود.
جستارهای وابسته
- نظریه میدان کلاسیک
- نظریه جاذبه متریک-آیفین
- تئوری سنج شیب
- نظریه جاذبه گیج
منابع
- Mie, G. (1912). "Grundlagen einer Theorie der Materie". Ann. Phys. 37 (3): 511–534. Bibcode:1912AnP...342..511M. doi:10.1002/andp.19123420306.
- Reichenbächer, E. (1917). "Grundzüge zu einer Theorie der Elektrizität und der Gravitation". Ann. Phys. 52 (2): 134–173. Bibcode:1917AnP...357..134R. doi:10.1002/andp.19173570203.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.