نثاری تونی
نثاری تونی، (زاده تون)، از شاعران سده ۱۰ هجری و معاصر شاه تهماسب اول صفوی بود.[1]
| مولانا نثاری تونی | |
|---|---|
| درگذشته | ٩۶٨ هجری |
سام‌میرزا صفوی، در کتابش تحفه سامی می‌نویسد :
نثاری تونی بوفور فضیلت محلی است و شعر او از معایب معرا و بسرعت فهم وحدت طبع و به حسن خلق و کثرت تواضع معروف است و در شعر و انشاء و معما بی بدل است.
آثار
- دیوان نثاری :
دیوان نثاری تونی در دست است که تعداد ابیات آن در نسخه‌های موجود متفاوت است.[2] از دیوان او تاکنون دو نسخه شناسایی شده است: الف) نسخۀ شماره ٣٢٨۵ در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، متعلق به سده یازدهم شامل سه‌هزار بیت حاوی قصاید و غزلیات که آغاز و انجام آن ناقص است. ب) نسخۀ ٣٢٨۵ همان کتابخانه تحریر سده دوازدهم با حدود پنج‌هزار بیت، شامل غزلیات و قصاید و ترکیب‌بندها که غزل‌ها و قصاید براساس قافیه مرتب شده است. چند قصیده در منقبت علی ابن موسی الرضا که مراتب خلوص عقیده و احترام خود را نسبت به امام همان ابراز داشته و بقیه در ستایش چند تن از رجال عصر صفوی از جمله: نظام‌الدین شاهقلی سلطان استاجلو ، خواجه جلال‌الدین امیر بیگ وزیر، خواجه شمس‌الدین محمد نورکمال و امیر آیغوت‌بیگ استاجلوست.
- مثنوی سرو و تذرو:
از آثار وی، می‌توان به کتاب سرو و تذرو اشاره کرد که به وسیلهٔ دکتر محمد جعفر یاحقی تصحیح شده‌است. این مثنوی بر وزن شاه و درویش است و ٢٣٨۵ بیت دارد. [3]
نمونه شعر
| دل شبی چنگ در آن سلسله محکم زد | باد صبح آمد و آن سلسله را بر هم زد | |
| ای دل غمگین به تنگ از خانه تن آمدی | عاقبت خون گشتی و از چشم روشن آمدی |
| ای گرد کوی یار دمی از هوا نشین | مهمان مردمان شو در دیده ها نشین | |
| ای تیر یار از نظرش چون فتاده ای | ما هم فتاده ایم به پهلوی ما نشین |
پانویس
- فرهنگ لغت دهخدا
- رازی، امین احمد. تذکره هفت اقلیم. اقلیم چهارم. ص. ۱۱۸.
- نصر آبادی، محمد طاهر (١٣٧٨). تذکره نصرآبادی. به کوشش احمد مدقق. یزد. ص. ۵۲۲.
منابع
- نثاری تونی (١٣٩۶)، دیوان، به کوشش به کوشش محمد جعفر یاحقی.، تهران: کتابخانه موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی، شابک ۹ـ۲۸۱ـ۲۲۰ـ۶۰۰ـ۹۷۸ مقدار
|شابک=را بررسی کنید: invalid character (کمک)
پیوند به بیرون
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به نثاری تونی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |