میخائیل پریشوین

پریشون فرزند خانوادهٔ ثروت‌مندی بود و در ملک خانوادگی‌شان در شمال روسیه به دنیا آمد. در زمان تحصیل در ریگا توسط دولت تزاری به دلیل فعالیت‌هایش دستگیر شد. پس از آزادی از زندان به لایپزیک رفت و در آن‌جا ادامه تحصیل داد و در ۱۹۰۲ در رشتهٔ زراعت تحصیل خود را به‌پایان رساند.

پرشیون علاقهٔ زیادی به فولکلور(مردم‌شناسی)، زبان‌شناسی، قوم‌شناسی، و شرق‌شناسی داشت و به نقاط مختلف روسیه، آسیای مرکزی، و شرق دور سفر کرد.

پریشون هر چند سال‌های آخر عمرش را در مسکو گذراند اما شادترین دوران زندگی‌اش زمانی بود که در روستاها به شکار و ماهیگیری و گردش می‌گذشت.

پرشیون در تمام دوران استالین لحن و بیان شخصی خود را در ادبیات حفظ کرد. صداقت ادبی و هنری و خلق آثار ناب هنری با نثری زیبا از ویژگی‌های آثار اوست.

سبک پرشیون و انتخاب موضوع‌هایش در بسیاری از موارد نزدیکی زیادی به سبک و موضوع آکساکوف دارد. نثر او، با تغزلی و رئالیستی بودن‌اش، تلفیقی از شعر و واقعیت علمی است. در آثار او تقریباً هیچ ماجرای اتفاق نمی‌افتد اما توصیف دقیق و آهنگ کند گدر نامحسوس و تکراری زمان در گردش فصول حس غریبی را به خوانندگان‌اش منتقل می‌کند.

• ۱۹۰۷، سرزمین پرندگان و جانوران نرمیده[1]، مجموعه داستان کوتاه.
• ۱۹۰۷، گردهٔ کوچک نان[2]، درباره آداب، عادات و افسانه‌های مردم شمال روسیه.
• ۱۹۱۰، عرب سیاه[3]، حاصل سفر به قزاقستان.
• ۱۹۳۵، تقویم طبیعت[4]
• ۱۹۲۳ـ۱۹۵۴ زنجیر کاشچیی[5]، رمانی زندگینامه‌ای.
• ۱۹۴۵، انبار خورشید[6]
• ۱۹۵۷، جادهٔ تزار[7]

• «عقاب»، ترجمهٔ علیرضا میبدی، نگین، ۶/۶۹ (بهمن ۱۳۴۹)
• «سنجاقک آبی»، ترجمهٔ احمد عامری، بنیاد، ۱/۹ (آذر ۱۳۵۶)
• «مرداب مرگ»، ترجمهٔ کمال پولادی، تهران، سازمان اتبیغات اسلامی، ۱۳۷۵

• سیگال. هلن، «میخائیل میخایلوویچ پریشون»، نویسندگان روس، ترجمهٔ خشایار دیهیم، به سرپرستی خشایار دیهیم، تهران: نشر نی، ۱۳۷۹ه.خ. شابک ‎۹۶۴−۳۱۲−۵۲۷−۰

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ میخائیل پریشوین موجود است.