مکتب شیکاگو (جامعه‌شناسی)
مکتب جامعه‌شناسی شیکاگو (به زبان انگلیسی: Chicago School) مجموعه‌ای از تلاش‌های نظری و جامعه‌شناختی گروهی از جامعه‌شناسان دانشگاه شیکاگو در فاصلهٔ بین دو جنگ جهانی است که یکی از مهم‌ترین شاخه‌های جامعه‌شناسی آمریکا را شکل داد. پیش از آن گروه جامعه‌شناسی دانشگاه شیکاگو در سال ۱۸۹۲ توسط اَلبیون اسمال پایه‌گذاری شد و چهره‌هایی مهم این مکتب عبارت از ویلیام تامِس، رابرت ازرا پارک، چارلز هورتن کولی و جورج هربرت مید و هربرت بلومر بودند. همچنین این مکتب از دانشمند آلمانی گئورک زیمل نیز بهرە بردە است[1]
شهر شیکاگو شهری شلوغ و مهاجرپذیر و در نتیجه دارای تنوع فرهنگی بود که دچار مسائلی چون فساد و جنایت شده بود، علاوه بر آن جامعه‌شناسان شیکاگو علاقه داشتند بدانند چگونه مهاجران هنگامی که وارد شهر و جامعه‌ای با فرهنگ متفاوت می‌شوند، جایگاه خود را پیدا می‌کنند[2].
منابع
- جورج ریتزر، نظریه‌های جامعه‌شناسی در دوران معاصر، ترجمهٔ محسن ثلاثی، تهران: انتشارات علمی، ۱۳۸۰، ص ۶۸.
- کوین ویلیامز. (۱۳۹۲). فهم نظریه رسانه‌ها. ص ۱۷۹. (احسان شاه‌قاسمی و گودرز میرانی، مترجمان)تهران: انتشارت جامعه‌شناسان