مهین‌بانو خانم

مهین‌بانو خانم دختر کوچک شاه اسماعیل یکم و تاجلی بیگم بود[2] او کوچکترین خواهر شاه طهماسب بود.

مهین‌بانو خانم
سلطانم
زاده۱۵۱۹ میلادی
تبریز
درگذشته۱۵۶۲ میلادی (۴۳ سال)
قزوین
آرامگاه
فرزند(ان)پسران بهرام میرزا را تحت سرپرستی گرفت.
دودمانخاندان صفوی
پدرشاه اسماعیل یکم
مادرتاجلی بیگم
دین و مذهباسلام، شیعه[1]

زندگی نامه

مهین بانو خانم در سال ۱۵۱۹ در تبریز به دنیا آمد.[3] وی در سن پنج سالگی پدرش را از دست داد و تحت آموزش عالی در دربار قرار گرفت. وی به سیاست علاقه زیادی داشت و تاجلی بیگم او را به خوبی با آن آشنا کرد. مهین بانو بعد از مرگ مادرش در سال ۱۵۴۰ به عنوان یگانه مشاور برادرش، شاه طهماسب انتخاب شد. مهین‌بانو در طول سلطنت برادر خود به بزرگترین بانوی امپراتوری صفوی مشهور بود. وی هرگز ازدواج نکرد و تمامی زندگی خودش را وقف دولت پدر و برادرش کرد، اما بعد از مرگ بهرام میرزا، سرپرستی سه فرزند او را به نام های، سلطان حسین میرزا، سلطان ابراهیم میرزا و سلطان بدیع‌الزمان میرزا را بر عهده گرفت و آن هارا بزرگ کرد سپس با خواست او دو پسر کوچکتر بهرام میرزا با دو دختر بزرگ شاه طهماسب ازدواج کردند و مهین بانو پس از آن لقب سلطانم گرفت. مهین بانو سلطانم سرانجام در سال ۱۵۶۲ درسن ۴۳ سالگی در قزوین از دنیا رفت و به وصیت خودش در اردبیل در آرامگاه پدرش دفن شد.

سیاست

مهین بانو سلطانم از زمان مرگ مادرش تا زمان مرگ خود، به مدت ۲۲ سال در سیاست حضور داشت. وی همواره با خرم سلطان نامه نگاری می‌کرد و دلیل آن‌ها حملات زیاد عثمانی‌ها به آذربایجان و پناهنده شدن شاهزاده بایزید در قزوین بود و پس از مرگ خرم این نامه نگاری‌ها با مهرماه سلطان دختر خرم سلطان ادامه پیدا کرد البته همواره در میان این نامه نگاری‌ها هدیه‌هایی دوجانبه نیز رد و بدل میشد که مشهورترین آن‌ها فرش ایرانی است که به خرم سلطان هدیه شد. وی همچنین با حمیده بانو بیگم ملکه دربار گورکانیان نیز نامه نگاری داشته‌است.

اعتقادات

وی همچون دیگر اعضای خانواده به باورهای شیعی معتقد بود و اهل توبه و دیانت و عمل به امور شرعی بود. در سفر زیارتی خود به مشهد، پنجره طلا را سامان داده و بار دیگر، اسباب و قنادیل همراه برد و جمیع سادات و علما و فضای آنجا را تفقّد نمود.[4] همچنین هر ساله مبلغی کلی را وقف بر چهارده معصوم می‌کرد و تولیت آن را هم با پادشاه وقت قرار می‌داد. علی‌رغم آنکه بین‌النهرین از ایران و حاکمیت صفویه خارج شده بود، وی هر ساله مبلغ قابل توجهی را برای اهالی کربلا، نجف، جبل عامل، سادات مدینه و هزینهٔ اسباب و یراق آستان‌های مقدس ارسال می‌کرد.[3]

وی جواهرات خود را وقف امام زمان و امام رضا کرده بود.[3]

جستارهای وابسته

منابع

  1. «شاهان صفوی و زیارت». شیعه شناسی. shiitestudies. دریافت‌شده در ۲۴ مارس ۲۰۱۷.
  2. پارسا دوست، منوچهر (۱۳۷۵). شاه اسماعیل اول پادشاهی با اثرهای دیرپای در ایران و ایرانی. ص. ۶۶۹. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
  3. «شاه اسماعیل صفوی». ویکی فقه. ویکی فقه. دریافت‌شده در ۲۴ مارس ۲۰۱۷.
  4. احمد بن شرف‌الدین (۱۳۸۳). اشراقی، احسان، ویراستار. خلاصة التواریخ. تهران: دانشگاه تهران. ص. ۴۲۹۹-۴۳۰۰. بیش از یک پارامتر |نویسنده1= و |نام خانوادگی1= داده‌شده است (کمک); پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.