مهرمهرویه

مهر مهرویه (در منابع یونانی: Mermeróēs ،Μερμερόης) از فرماندهان ارشد ارتش ساسانی در قرن ششم میلادی در جنگ‌های ایران و روم بود.

نقشه مرزهای سیاسی امپراتوری ایران و بیزانس.

زندگینامه

از دوران جوانی مهرمهرو چیزی دانسته نیست. در سال ۵۵۵ میلادی او به عنوان یک پیرمرد توصیف شده‌است. نخستین آگاهی مان از وی مربوط به سال ۵۳۰ میلادی در طی جنگ ایبری است. در آن جنگ وی سی هزار تن را برای اشغال ارمنستان روم رهبری می‌کرد؛ با اینحال در نزدیکی شهر ساتالا (در ترکیه امروزی) از ژنرال ارتش روم - سیتاس - شکست خورده و مجبور به عقب نشینی شد.[1][2] در تابستان ۵۳۱ به دنبال پیروزی ایرانیان در نبرد کالینیکوم، شاهنشاه ایران - قباد یکم، مه مهرو را به همراه کنارنگ به بیزانس فرستاد تا سیلوان را تصرف کنند. دو فرمانده شهر را تصرف کردند اما از ایران خبر مرگ قباد رسید؛ از طرفی هم زمستان بسیار سردی بود و نهایتاً تصمیم گرفتند که به خاک ایران عقب نشینی کنند.[1][3]

در سال ۵۴۰ پس از اینکه دو طرف مجدداً در سال ۵۴۰ به دشمنی روی آوردند، مهر مهرو به فرمان خسرو اول انوشیروان مأمور شد تا قلعه دارا را تصرف کند. اما به گفته ی کوریپوس او از فرمانده قلعه دارا - جان تیراگیلتا - شکست خورد.[1][4]

در سال ۵۴۲ به فرمان شاه با سپاهی برای رهاسازی پترا در لازستان که تحت تصرف قوای رومی بود، وارد آن منطقه شده و با شکست قوای رومی شهر را آزاد کرد اما به علت نرسیدن تدارکات مجبور به عقب نشینی به دوین در ارمنستان ایران شد. با اینحال سه هزار تن را در شهر و پنج هزار تن را برای بازنگه داشتن مسیر تدارکات در آنجا گذاشت.[1][5]

این نیروها توسط لازی و بیزانس‌ها شکست خوردند و بساس - فرمانده جدید نیروهای بیزانس - شهر را مجدداً محاصره کرد. در بهار ۵۵۱، مهر مهرو چنین نمایاند که بار دیگر قصد آزادسازی آن دژ را دارد اما پیش از آنکه چنین کند به سمت آرکیاوپولیس (در گرجستان امروزی) رفت؛ او شهر را محاصره کرد اما از آنجا که نیروهایش از کمبود تدارکات در رنج بودند، مجبور به رها کردن شهر شد و به سمت غرب رفت.[1][6] در طول زمستان بعد ۵۵۱/۵۵۲ میلادی، او تسلط خود را بر شرق لازستان گسترش داد اما پیشنهاد صلح اش با پادشاه لازستان (گرجستان کنونی) مورد موافقت قرار نگرفت بنابراین مجبور شد تعدادی سرباز سبیری (هون‌هایی که در جنوب روسیه امروزی زندگی می‌کردند.) به مزدوری بگیرد و در سال ۵۵۲ مجدداً به آرکیاوپولیس لشکر کشید اما موفق به فتح شهر نشد و عقب نشینی کرد.[1][7]

در سال ۵۵۴ موفق شد تا بیزانسی‌ها را از تلفیس بیرون براند. بیزانسی‌ها مجبور شدند در امتداد رود ریون (در گرجستان امروزی) عقب نشینی کنند. مهر مهرو استحکامات را تحکیم کرد اما به علت مشکل آذوقه و بیماری خود به ایبریا رفت و در تابستان ۵۵۵ در اثر بیماری در کارتلی (گرجستان امروزی) درگذشت.[8]

پانوشت‌ها
  1. Martindale, Jones & Morris 1992, p. 884.
  2. Greatrex & Lieu 2002, p. 91.
  3. Greatrex & Lieu 2002, pp. 94–95.
  4. Greatrex & Lieu 2002, pp. 111–112.
  5. Greatrex & Lieu 2002, p. 117.
  6. Greatrex & Lieu 2002, p. 119.
  7. Greatrex & Lieu 2002, p. 120.
  8. Martindale, Jones & Morris 1992, pp. 884–885; Greatrex & Lieu 2002, p. 91.

منابع
  • Greatrex, Geoffrey; Lieu, Samuel N. C. (2002). The Roman Eastern Frontier and the Persian Wars (Part II, 363–630 AD). New York, New York and London, United Kingdom: Routledge (Taylor & Francis). ISBN 0-4151-4687-9.
  • Martindale, John Robert; Jones, Arnold Hugh Martin; Morris, J., eds. (1992). The Prosopography of the Later Roman Empire. III: A.D. 527–641. Cambridge, United Kingdom: Cambridge University Press. ISBN 978-0-52-120160-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.