مقیاس بزرگای گشتاوری

برای حل مشکل سنجش بزرگی زمین‌لرزه با مقیاس بزرگی ریشتر، در سال ۱۹۷۰ سازمان زمین‌شناسی آمریکا یکای مقیاس بزرگای گشتاوری را ارائه کرد. هم‌اکنون از این مقیاس برای بیان بزرگی زمین‌لرزه استفاده می‌شود.[2]

مقیاس بزرگای گشتاوری به غیر از دامنه از امواج زمین‌لرزه، داده‌های بیشتری مانند نقطه گسیختگی گسل، میزان جنبایی گسل و نیروی فشار وارده به گسل را در نظر می‌گیرد. اگر فشار وارده به گسل از حد تحمل سنگ‌های پوسته در سطح گسل بیشتر شود، گسل به لغزش در آمده و باعث ایجاد زمین‌لرزه می‌شود.[2]

مقیاس بزرگای گشتاوری انواع موج‌های زمین‌لرزه و به بیان دیگر، کل انرژی آزاد شده توسط زمین‌لرزه را اندازه‌گیری می‌کند.[2]

این یکا برای زمین‌لرزه‌های متوسط (بزرگای گشتاوری تقریباً ۵) ‌مشابه با مقیاس ریشتر است. اما برای زمین‌لرزه‌های بزرگ‌تر از MW ۵، یکای بزرگای گشتاوری، بسیار دقیق‌تر است.[3]

برای زمین‌لرزه‌های بزرگ، این مقیاس برخلاف مقیاس ریشتر اشباع نمی‌شود، بنابراین در حال حاضر این مقیاس رایج‌ترین مقیاس مورد استفاده در مطالعات زمین‌لرزه‌شناسی است.[4]

نماد مقیاس بزرگای گشتاوری ${\displaystyle M_{W}}$ است و با معادله زیر محاسبه می‌شود:

${\displaystyle M_{W}={2 \over 3}(\log _{10}M_{0}-16.1),\,}$

در معادله بالا ${\displaystyle M_{0}}$ ممان لرزه‌ای بر حسب dyne⋅cm (10⁻⁷ N⋅m) با فرمول زیر است:

${\displaystyle M_{o}={2 \over 3}(\log _{10}E_{\mathrm {SI} }-4.8).\,}$

• مقیاس شدت مرکالی
• مقیاس بزرگی ریشتر
• مقیاس شیندو