مسرور طالقانی

ابوالفضل مسرور بن محمد طالقانی از شاعران استاد عهد محمود غزنوی بود و ابیات معدودی که از وی باقی مانده است دلالت تام بر مهارت او در بیان معانی و عذوبت گفتار و قدرت درآوردن ترکیبات بدیع و مضامین دل‌انگیز دارد. جز نوزده بیتی که عوفی از او نقل کرده است ابیات دیگری از او دیده نشده است. ابیات زیر از او در لباب‌الالباب آمده است:

نمونه شعر
چو ناپدید شد از چشم چشمه روشندراز گشت شب دیریاز را دامن
به روی گنبد گردنده بر شدند پدیدستارگان قوی‌قوت بدیع‌بدن
چو تیغ باختر افراخته نمود هلالچو هفت فندق سیماب‌رنگ نجم پرن
مدبران فلک بر فلک چو هفت ملکنهاده روی به تدویر زی ده و دو وطن
یکی قرین شتاب و یکی عدیل درنگمسیر این به سوی هند و سیر آن به عدن
به زیر پرده آسایش اندرون شده روزشب سیه به سر اندر کشیده پیراهن
از ارتفاع شب تیره بهره‌ای چو گذشتبیامد آن بت شادان بهار سوی چمن

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.