متروی شیکاگو

سامانه قطارهای تندرو شیکاگو یا متروی شیکاگو (که با نام‌های دِ اِل و اِل نیز در آمریکا مشهور است) به مجموعه‌ای از قطارهای تندرو و مسیرهای تجهیز شده که در شهر شیکاگو و مناطقی که در همسایگی شهر واقع شده‌اند، اطلاق می‌شود.

متروی شیکاگو
A Pink Line train approaching Randolph/Wabash
اطلاعات
مکانشیکاگو، ایلینوی، آمریکا
نوعی ترابریقطارشهری
تعداد خطوط۸[1]
تعداد ایستگاه‌ها۱۴۵[1]
مسافران روزانه۷۶۷٬۷۳۰ (متوسط هفتگی، ۲۰۱۵)[2]
مسافران سالانه۲۴۱٫۹۶ میلیون (۲۰۱۵)[3]
مدیر اجراییDorval R. Carter, Jr.
مرکز فرماندهی567 West Lake St.
Chicago, Illinois
وبگاهChicago Transit Authority
اداره
آغاز بهره‌برداری۶ ژوئن ۱۸۹۲[1]
اداره‌کننده(ها)Chicago Transit Authority
فنی
طول سیستم۱۰۲٫۸ مایل (۱۶۵٫۴ کیلومتر)[1]
اندازه ریل4 ft 8 1⁄2 in (۱٬۴۳۵ mm) ریل استاندارد
حداقل شعاع قوس۹۰ فوت (۲۷٬۴۳۲ میلیمتر)
سیستم برقThird rail, ۶۰۰ ولت جریان مستقیم
حداکثر سرعت۵۵ مایل بر ساعت (۸۹ کیلومتر بر ساعت)
نقشه

مدیریت مترو شیکاگو با شرکت سی تی اِی است. شرکت سی تی اِی مجری طرح‌های حمل ونقل عمومی در ایالت ایلینوی و شهر شیکاگو می‌باشد. این سامانه قطارهای شهری از نظر طول مسیر، بعد از متروی نیویورک، دومین و از نظر ازدحام و تعداد مسافر، بعد از متروی نیویورک و واشنگتن، سومین مترو در کشور ایالات متحده آمریکا می‌باشد.

متروی شیکاگو یکی از چهار سامانه ترابری شهری بزرگ آمریکاست که در برخی از بخش‌های آن، خدمات رسانی به صورت بیست و چهار ساعته ارائه می‌شود. خطوط قدیمی متروی شیکاگو در سال ۱۸۹۲ آغاز به کار کرده است که از لحاظ قدمت متروها در آمریکای شمالی و جنوبی، بعد از متروی نیویورک جایگاه دوم را به خود اختصاص داده است. متروی شیکاگو با وجود تراکم شهری بالا، توانایی زیادی در مدیریت سامانه حمل و نقل شهری دارد و از این لحاظ مشهور می‌باشد. متروی شیکاگو شامل هشت خط و یک حلقه میدانی مرکزی است که به صورت الگو ترسیمی پره (خطوط مترو) و چرخ دنده (حلقه میدانی مرکزی) طراحی شده است. متروی شیکاگو به دلیل داشتن خطوط هوایی (سامانه ریل‌های هوایی) گسترده درون شهری، موسوم به اِلوِیتِد رِیل وِی به شیکاگو اِل مشهور است. این مترو دارای ۹۰٫۸ کیلومتر قطار هوایی، ۵۶٫۳ کیلومتر قطار زمینی و ۱۸٫۳ کیلومتر قطار زیر زمینی است. به‌طور متوسط ۶۵۸٫۵۲۴ نفر در روزهای کاری هفته، ۴۱۹٫۲۵۸ نفر هر شنبه و ۳۱۵٫۲۴۰ نفر هر یکشنبه از متروی شیکاگو استفاده می‌کنند.[4]

منابع
  1. "CTA Facts at a Glance". CTA. Spring 2014. Retrieved 18 January 2015.
  2. "Annual Ridership Report: Calendar Year 2015" (PDF). Archived from the original (PDF) on 29 June 2016. Retrieved 9 November 2016.
  3. «نسخه آرشیو شده» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۲۹ ژوئن ۲۰۱۶. دریافت‌شده در ۹ نوامبر ۲۰۱۶.
  4. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Chicago 'L'». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۰.

پیوند به بیرون
انبار ویکی‌مدیا پرونده‌های مرتبطی دارد:
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.