لوکوپلاکی
لوکوپلاکی یا سفیدکژنه[1] یک ضایعهٔ سفید رنگ است که مخاط دهان را درگیر می‌کند و با کشش از بین نمی‌رود و معمولاً در کناره‌های زبان به صورت خطوط سفید دیده می‌شود.
| لوکوپلاکی | |
|---|---|
 | |
| Oral leukoplakia on the buccal mucosa. | |
| طبقه‌بندی و منابع بیرونی | |
| تخصص | پزشکی دهان |
| آی‌سی‌دی-۱۰ | K13.2, N48.0, N88.0, N89.4, N90.4 |
| آی‌سی‌دی-9-CM | 528.6, 530.83, 607.0, 622.2, 623.1, 624.0 |
| دادگان بیماری‌ها | 7438 |
| مدلاین پلاس | 001046 |
| پیشنت پلاس | لوکوپلاکی |
| سمپ | D007971 |
سفیدکژنه کژنه‌های کلفت‌شدهٔ سفید بر روی غشاهای مخاطی، مانند آستر دهان یا واژن هستند به علت رویش بیش‌ازاندازهٔ لایهٔ شاخی به‌وجود می‌آیند.[2]
این عارضه هر ناحیه‌ای از مخاط دهان را می‌تواند درگیر کند. با تروما و مصرف تنباکو ارتباط (به خصوص با دفعات و مدت زمان مصرف تنباکو) دارد. دیسپلازی بیشتر در لکوپلاکیایی که زبان و لب‌ها و کف دهان را گرفتار می‌کند وجود دارد (وجود دیسپلازی در ضایعات لکوپلاکیا خطر بدخیمی را افزایش می‌دهد) و کمتر در لکوپلاکیای ناحیه کام و رترومولر ایجاد می‌شود. لکوپلاکیای ناشی از مصرف تنباکو در صورت قطع مصرف تنباکو قابل برگشت است.
انواع لکوپلاکیا
- لکوپلاکیای هموژن
- لکوپلاکیای ندولار یا Speckled
- لکوپلاکیای زگیلی شکل یا Verrucos
- لکوپلاکیای زگیلی پرولیفراتیو در مردان بیشتر دیده می‌شود و خطر تبدیل شدن آن به SCC بیشتر است.
تشخیص و درمان
بسیاری از ضایعات سفید از نظر کلینیکی شبیه لکوپلاکیا هست. از این رو قبل از تشخیص باید وجود این ضایعات را رد کرد. (از جمله برفک دهان) چنانچه ضایعه‌ای به‌طور خودبخود یا طی حذف محرک از بین برود تستهای بعدی برای تشخیص قطعی لازم نمی‌باشند. بیوپسی بافتی قطعی‌ترین روش برای تشخیص ضایعات معلوم لکوپلاکیا می‌باشد.
برنامه غذایی درمانی شامل دوزهای منفرد و ترکیبی از ویتامین‌های E، C،A، بتا کاروتن، آنالوگ‌های ویتامین A و رژیمی سرشار از آنتی اکسیدان‌ها و پروتئین‌های متوقف‌کننده رشد سلولی (میوه‌ها و سبزیجات) می‌باشد.
کاندیدیازیس (برفک دهان)غالباً با لکوپلاکیا ارتباط دارد اما شیوع بیشتر آن در اریتروپلاکیا دیده می‌شود. وجود کاندیدیازیس ممکن است بیانگر کلونیزاسیون ثانویه این قارچ باشد.
منابع
- ویکی‌پدیای انگلیسی
- وبگاه پزشکان بدون مرز
- برابر فرهنگستان زبان فارسی.
- مجموعهٔ واژه‌های مصوّب فرهنگستان زبان فارسی تا پایان سال ۱۳۸۹.