لهجه دامغانی

لهجه دامغانی از لهجه‌های زبان فارسی است که در منطقه دامغان در استان سمنان رایج است.این لهجه با زبان‌های رایج در استان مانند سرخه ای، سمنانی و سنگسری متفاوت است.[2]

دامغانی
زبان بومی درایران
منطقهاستان سمنان
فارسی
کدهای زبان
ایزو ۳–۶۳۹–
گلاتولوگdamg1234[1]

اگرچه فهم لهجه دامغانی برای فارسی زبانان بسیار ساده است اما در لهجه دامغانی کلمات منحصر بفردی وجود دارد که مربوط به زبان دامغانی است. این کلمات غالبا ریشه در فرهنگ کهن و تاریخ چند هزار ساله دامغان دارند.

ویژگی‌ها

این لهجه که در دامغان رایج است ضمه‌گرا بوده و فتحه‌ها را معمولاً به ضمه تبدیل می‌کند. صرف افعال نیز فارسی است با این تفاوت که تفاوت‌هایی در آوا وجود دارد.

بخورم← bokhorom

بخورید← bokhorin

بخورند← bokhoren

بروم← borom

خودم←khodom

نمک← nemek

زمین← zemin

نشستند← neshtaden

دکان← doukan

ذرت← zoret

در لهجه دامغانی با اضافه کردن آوای ū (او) به انتهای اسامی و کلمات و جایگزین کردن کسره به جای فتحه آن‌ها را ادا می‌کنند. در بعضی از کلمات نیز به جای اُ از اُو استفاده می‌شود.[3]

جستارهای وابسته

منبع
  1. Nordhoff, Sebastian; Hammarström, Harald; Forkel, Robert; Haspelmath, Martin, eds. (2013). "دامغانی". Glottolog 2.2. Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology.
  2. «پورتال ایران-استان سمنان». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ فوریه ۲۰۱۵. دریافت‌شده در ۱۵ آوریل ۲۰۱۲.
  3. مرکز تحقیقات صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران

دیو داماغ، یعنی چی؟ چچچرررره... اثر سید فرید میر جلالو

پیوند به بیرون

داستان فرید کچل به لهجه دامغانی

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.