قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت
قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت از قطعنامه‌های شورای امنیت است که در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۷ (میلادی) ( ۱ آذر ۱۳۴۶ (خورشیدی)) در نشست ۱۳۸۲ به اتفاق آراء تصویب شد.
شورای امنیت سازمان ملل متحد در روز ۱۰ ژوئن ۱۹۶۷ خواستار آتش‌بس بین اعراب و اسرائیل شده بود. اما با حمایت آمریکا، انگلیس و فرانسه از اسرائیل در خواست عقب‌نشینی نکرد.[1]
در نتیجه قطعنامه ۲۴۲ سازمان ملل صادر گردید و به موجب آن از اسرائیل خواست به مرزهای قبل از جنگ ۱۹۶۷ عقب‌نشینی کند و بلندی‌های جولان همراه با کرانه باختری رود اردن و نوار غزه را به سوریه، اردن و فلسطین مسترد نماید.
شورای امنیت سازمان ملل متحد در بند اول با تأکید بر پایداری صلح در خاورمیانه دور طرف را موظف به خاتمه مجادله کرد:
- الف: خروج نیروهای مسلح اسراییل از سرزمینهای اشغالی در جنگ اخیر.
- ب: خاتمه وضعیت جنگی، احترام و شناسایی اصل حاکمیت، استقلال و تمامیت ارضی هریک از کشورهای منطقه و حق آنها بر زندگی صلح‌آمیز و در مرزهای امن و شناخته شده و به دور از تهدید یا توسل به زور.
در بند دوم ضرورت رعایت اصول زیر را زمینه حفظ صلح دانسته بود:
- الف: تضمین آزادی کشتیرانی در آب‌های بین‌المللی منطقه
- ب: حل عادلانه مسئله آوارگان
- پ: تضمین مصونیت سرزمین‌ها و استقلال سیاسی همه کشورهای منطقه از راه اقداماتی مانند ایجاد مناطق غیرنظامی.
و در بند سوم و چهارم از دبیرکل درخواسته شده بود تا نماینده ویژه‌ای برای حفظ تماس بین کشورهای درگیر در جنگ کند و پیشرفت تلاش‌های نماینده ویژه را، هرچه سریع‌تر به شورای امنیت سازمان ملل متحد گزارش کند.
و در نهایت این بیانیه در یک هزارو سیصد و هشتاد و دومین نشست به اتفاق آراء تصویب شد.[1]
ولی تا به امروز به مرحله اجرا نرسیده است
پیوند به بیرون
- متن قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت (فارسی)
- محمدحسن ضیائی فر، فلسطین و حقوق بشر، مروری بر اسناد مجامع بین المللی، صفحه ۶۷-۶۸.