قطب‌الدین ایبک
قطب‌الدین آیبک (درگذشته ۱۲۱۰ (میلادی)) از غلامانِ تُرک‌تبارِ[1][2][3] پادشاهِ دودمان غوریان (در افغانستان کنونی) علاءالدین محمد، بود که در لاهور فرمانروایی داشت. او در سال ۱۲۰۶ میلادی به دهلی لشکر کشید و آنجا را فتح کرد و بدین ترتیب، نخستین دولت مسلمان شمال هند و (سلطنت دهلی) پایه‌گذاری شد. منار قطب و مسجد قوت‌الاسلام به دست وی ساخته شد. او و جانشینانش به ویژه ایلتتمش حکومتی را به مرکزیت دهلی بنیاد گذاشتند که سیصد سال به درازا کشید و بخشهای گسترده‌ای از هند مرکزی را به زیر چتر خود گرفت.
| قطب‌الدین ایبک | |
|---|---|
| قطب‌الدین ایبک | |
| سلطنت | ۱۲۱۰ |
| جانشین | ایلتتمش |
| زاده | ۱۱۵۰ ترکستان |
| درگذشته | ۱۲۱۰ سلطنت دهلی |
| دودمان | سلطنت مملوک (دهلی) |
| دین و مذهب | اسلام |
نگارخانه
جستارهای وابسته
منابع
- Concise History of Islam-By Muzaffar Husain Syed, Syed--p228-Saud Akhtar, B D Usmani.
- Four Empires of Islam: Imperial Achievement-Christopher Tadgell-p66.
- Milestones Social Science – 7 (History, Geography, Social-and Political Life)-By Gita Duggal, Joyita--p22-Chakrabarti, Mary George, Pooja Bhatia.
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Qutb-ud-din Aibak». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۷ ژانویه ۲۰۱۴.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.