قانون یانته

قانون یانته (Jante) الگویی از رفتار گروهی نسبت به افراد در جوامع اسکاندیناوی را توصیف می‌کند که منتقد دستاوردها و موفقیت‌های فردی است و آن‌ها را ناچیز و نامناسب می‌داند. این مفهوم را آکسل ساندموسه ‏(en)‏ نویسندهٔ دانمارکی-نروژی در رمانی به نامی En flyktning krysser sitt spor در سال ۱۹۳۳ ابداع کرد.

در سوئد و سایر کشورهای نوردیک از این اصطلاح برای بیان نگرش خوارکننده‌شان نسبت به فردگرایی و موفقیت فردی استفاده می‌کنند. این اصطلاح مبین ذهنیتی است که تلاش فردی را نامهم جلوه می‌دهد و تمام توجهش را به تلاش جمعی معطوف می‌دارد.

ده قانون
  1. نباید فکر کنی که فرد خاصی هستی.
  2. نباید فکر کنی که از دیگران (همه ی ما) بهتر هستی.
  3. نباید فکر کنی که از دیگران (همه ی ما) باهوش‌تر هستی.
  4. نباید تصور کنی که دیگران (همه ی ما) بهتر هستی.
  5. نباید فکر کنی که بیشتر از دیگران (همه ی ما) می‌دانی.
  6. نباید فکر کنی که از دیگران (همه ی ما) مهم‌تر هستی.
  7. نباید فکر کنی که در هر امری از دیگران (همه ی ما) بهتر هستی.
  8. نباید به دیگران (همه ی ما) بخندی.
  9. نباید فکر کنی دیگران (همه ی ما) برایت اهمیت قائل هستند.
  10. نباید فکر کنی می‌توانی هر چیزی را به دیگران (همه ی ما) یاد بدهی.

جستارهای وابسته

منابع
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.