قانون تجارت ایران
قانون تجارت ایران مهم‌ترین مجموعه مدون قوانین مربوط به امور بازرگانی در ایران است که اساس حقوق تجارت ایران را تشکیل می‌دهد.[1] این قانون در سیزدهم اردیبهشت ماه سال ۱۳۱۱ در ششصد ماده توسط مجلس شورای ملی تصویب شد. این قانون بر مبنای قانون تجارت ۱۸۰۷ فرانسه (معروف به کد ناپلئون) ترجمه و تهیه شده‌است، قریب به اتفاق حقوقدانان ایرانی قانون مذکور را ناکافی و بیش از اندازه ناقص و مبهم می‌دانند.[2][3][4]
به‌جز در مورد شرکت‌های سهامی(که مقررات لایحه اصلاحی سال ۱۳۴۷ مجراست) و برخی مقررات مربوط به دلالی و ورشکستگی بقیه مقررات این قانون به قوت خود باقی است.
موضوعات
در این قانون اصول مربوط به معاملات تجاری، دفاتر تجارتی، اسناد تجاری و چک، دلالی، حق العمل کاری، قرارداد حمل و نقل، قائم مقام تجارتی و سایر نمایندگان تجارتی، ضمانت، ورشکستگی، اسم تجارتی و شخصیت حقوقی و شرکت تجاری بیان می‌شود.
لایحه اصلاحی قانون تجارت
در سال ۱۳۴۷ مقررات بخش شرکت‌های سهامی قانون تجارت اصلاح شده و در سیصد ماده مقررات جدیدی برای شرکت‌های سهامی عام و خاص وضع گردید.
منابع
 |
متن مربوطه در ویکی‌نبشته: قانون تجارت ایران |
- حسن ستوده تهرانی، حقوق تجارت، جلد اول، تهران: دادگستر، ۱۳۸۲، ص ۲۴
- ربیعا اسکینی، حقوق تجارت (کلیات)، تهران: سمت، ۱۳۷۸، ص ۱۵
- محمود عرفانی، حقوق تجارت، جلد ۳، تهران:جهاد دانشگاهی، ۱۳۶۵، ص ۴۷۲
- رضا آخوندی، عاملیت تجاری در حقوق ایران و فرانسه، تهران: میزان، ۱۳۸۴، ص ۱۳