قاعده غرور
معنای اصطلاحی غرور در فقه اسلامی عبارت است از اینکه شخصی به واسطه غفلت و جهل دیگری به او غرامت برساند. در اینصورت در مواردی شخص فریب زننده ضامن شخص خسارت دیده‌است و در برخی موارد به بطلان معامله حکم می‌شود.[1]
 | این نوشتار نیازمند پیوند میان‌زبانی است. در صورت وجود، با توجه به خودآموز ترجمه، میان‌ویکی مناسب را به نوشتار بیفزایید. |
اگر شخصی عملی انجام دهد که این عمل جهل یا فریب خوردن دیگری را در پی داشته باشد و به همین جهت دچار ضرر و زیانی گردد، طبق این قاعده شخص عامل (شخص اول) ضامن شخص فریب‌خورده‌است و باید خسارت او را بپردازد. به موجب این قاعده فریب‌دهنده را غارّ و فریب‌خورده را مغرور می‌نامند.
منابع
- مکارم شیرازی، ناصر؛ قواعد فقهیه، قم، مدرسه الامام علی بن ابیطالب علیه السلام، 1370خ، ج۲، ص۲۹۳.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.