عمو زنجیرباف

عمو زنجیر باف

همان عمو نوروز ایزد بهار است. او کسی است که زنجیرهای بهار و زمستان را از دست‌ها باز می‌کند و پشت کوه سیاه به آنجایی که جایگاه دیوان است می‌اندازد. البته برخی می‌گویند در اصل پشت کول انداختی درست است.

کودک

که در این بازی حضور دارد ولی ضمیر یا نامی بخود نگرفته‌است.[4]

بابا

بابا نماد بهار است چون با خود فراوانی و زندگی می‌آورد.

صدای جانوران

نشانه و نمادی از بیداری موجودات است.

ابتدا دو نفر که از لحاظ جسمانی و قد و وزن یکسان و قدری از بقیه بچه‌ها بزرگتر باشند انتخاب می‌شوند. یکی از آن‌دو به عنوان سرگروه و دیگری نقش عمو زنجیرباف را دارد. این دو بازیکن به دو سر رشته و زنجیری که سایر بازیکنان با قلاب کردن دست‌ها با یکدیگر درست کرده‌اند پیوسته و کمانی دایره‌وار تشکیل می‌دهند. سرگروه، عمو زنجیرباف را مورد خطاب قرار داده و سؤال و جواب‌هایی را به صورت شعر باهم رد و بدل می‌کنند[5] و اعضای گروه هم همراه او پاسخ می‌دهند و یک دور بازی را با نوایی واحد به پایان می‌رسانند. سپس رهبر برای آزمایش استحکام زنجیر از شرکت کنندگان می‌خواهد تا هر کدام، بازیکن کناری خود را با فشار به سمت خود بکشند تا اینکه زنجیر از یک جایی پاره شود. در پایان به عنوان جریمه، دو بازیکنی را که دستهایشان از هم باز شده تنبیه می‌شوند.[4]

سرگروه: عمو زنجیر باف؟

گروه: بله

سرگروه: زنجیر منو بافتی؟

گروه: بله

سرگروه: پشت کوه انداختی؟

گروه: بله

سرگروه: بابا اومده

گروه: چی چی آورده؟

سرگروه: نخود و کشمش

گروه: بخور و بیا

سرگروه: با صدای چی؟

عمو زنجیر باف: با صدای گربه (یا هر حیوان دیگری که او انتخاب کند)

گروه: میو، میو، میو (در اینجا گروه صدای آن حیوان را در می‌آورد)