طالب بن ابی‌طالب

طالب ابن ابی‌طالب (متولد ۵۶۸ میلادی-متوفی ۶۲۴ میلادی) پسر عموی پیامبر اسلام، محمد و بزرگترین برادر امام اول شیعیان، علی بن ابی‌طالب است.

خانواده

طالب در مکه متولد شد. او پسر بزرگ عِمران و فاطمه بنت اسد بود. پس از تولد او بود که پدرش به ابوطالب مشهور شد. محمد جوان، از زمانیکه او و طالب هر دو ۸ ساله بودند، در خانهٔ ایشان می‌زیست.

اعتقاد

بر اساس باور شیعیان، وی مسلمان شد،‌ اما به جهت ترس از مشرکان مکه، از اظهار ایمانش خودداری می‌کرد. یکی از مواردی که شاهدی بر ایمان اوست، اشعاری است که در مدح محمد رسول خدا سروده‌است:[1]

إذا قيل مَن خير هذاالورى قبيلاً وأكرمهم أسره
نأتي بعبد مناف أبوفضله هاشم الغرة
لقد حلّ مجد بني هاشممكان النعائم والنسره
وخير بني هاشم أحمدرسول الإله على فترة
وقد حلّ مجد بني هاشمفكان النعامة والزهرة
ومحض بني هاشم أحمدرسول المليك على فترة
عظيم المكارم نور البلادحري الفؤاد صدى الزبرة
كريم المشاهد سمح البنانإذا ضن ذو الجـود والقدرة
عفيف تقي نقي الرداطهر السراويل والأزرة
جواد رفيع على المعتقينوزين الأقارب والأسرة
وأشوس كالليث لم ينههلدى الحرب زجرة ذي الزجرة
وكم من صريع له قد ثوىطويل التأوه والزفرة


جنگ بدر و مفقود شدن طالب

در سال ۶۲۴ میلادی، طالب به همراهی سپاه مکه پرداخت تا یک کاروان تجاری که مورد تهدید مسلمانان بود را نجات دهند. در این هنگام، پیغامی از طرف ابوسفیان دریافت شد مبنی بر اینکه کاروان به سلامت به مقصد رسیده‌است و لذا نیازی به ادامه سفر سپاه نیست. با این وجود، برخی از اهل قریش قصد ادامه سفر خود تا بدر را کردند. امّا به طالب چنین گفتند: «ای پسر هاشم، اگرچه تو در این سفر ما را همراهی کردی، ولی می‌دانیم که قلب تو با محمد است». پس از این بحث، طالب از همراهی آنها منصرف شد. گفته شده است که او پس از این واقعه، شعر زیر را سروده است:

«خداوندا، اگر طالب به همراهی این سپاه قصد جنگی ناخواسته کند

او را غنیمت قرار ده، نه آنکه غنیمت می‌گیرد و او را شکست خورده بدار نه ظفّر یافته»

طالب هرگز به مکه نرسید و جسدش هرگز یافت نشد.

در جنگ بدر، علی با برادرش عقیل جنگید و اورا به اسارت درآورد، برادر بزرگترش طالب هم کشته شد.[2]

پانویس
  1. [ar.al-hakawati.net/pdfs/books3/31.pdf «جمهرة الانساب العرب»] مقدار |نشانی= را بررسی کنید (کمک) (PDF).
  2. ، عمویش عباس را اسیر گرفت، برادر خدیجه (نوفل ابن خویلد) که برادرزن محمد بود را هم کشت. علی در نهج البلاغه خطبه پنجاه وشش: ما با رسول‌الله بودیم. پدران و فرزندان و برادران و عموهای خود را می‌کشتیم و این جز به ایمان و تسلیم ما نمی‌افزود، که بر راه راست بودیم و بر سوزش آلام شکیبایی می‌ورزیدیم و در جهاد با دشمن به جدّ در ایستاده بودیم. بسا مردی از ما و مردی از دشمنان ما، مردانه، پنجه درمی‌افکندند، تا کدامیک دیگری را شرنگ مرگ چشاند. گاه ما بودیم که جام مرگ از دست دشمن می‌گرفتیم و گاه دشمن بود که جام مرگ از دست ما می‌گرفت.<ref>نهج البلاغه. ص. خطبه ۵۶.

منابع
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.