صومعه
صومِعِه[1] سازه‌ای است که راهبها و راهبه‌ها تحت سرپرستی یک رئیس مرد یا زن در آن زندگی می‌کنند. در قرون وسطی صومعه‌های بسیاری در سراسر اروپا ساخته شدند. بعضی از صومعه‌ها کلیساهای زیبایی داشتند که زیر نظر آنها اداره می‌شدند. یک صومعه اغلب دارای یک محوطه باز با تالار بزرگ، ایوان سرپوشیده برای قدم زدن، مطالعه و تفکر راهبان و یک خوابگاه برای استراحت آنها بود. درون صومعه آشپزخانه، اصطبل، انبار و اتاق میهمان نیز وجود داشت و درون دیوارهای آن باغچه‌های صیفی جات ایجاد شده بودند. راهبها غذای خود را در سالن بزرگ غذاخوری صرف می‌کردند. گاهی اوقات راهبها و راهبه‌ها غذای خود را در سکوت کامل صرف می‌کردند و در حین غذا خوردن به آیاتی از کتاب مقدس گوش می‌دادند. آنها هر نوع کاری از جمله نظافت، آشپزی، نجاری، کشاورزی و پرورش زنبور عسل انجام می‌دادند. بعضی از صومعه‌ها به خاطر محصولاتشان مانند دارو و پنیر معروف بودند. راهبها از معدود افراد باسواد آن روزگار بودند و دستخط و کتابهای مصور آنها بسیار گرانقیمت بود. در طی سالهای ۱۵۲۴ تا ۱۵۴۰، به دستور هنری هشتم تمام صومعه‌های انگلستان تعطیل شدند و مالکیت زمین‌هایشان نیز از بین رفت.
نکات جالب
کتابهای قرون وسطا
راهبها و راهبه‌ها از معدود کسان باسواد قرون وسطا بودند می‌توان گفت تقریباً تمامی کتابهای قرون وسطا به دست آنها نوشته شده‌است؛ آنها تمامی کتابهای قرون وسطا را با دست نوشته و برای آنها تصویر می‌کشیدند. تقریباً تمامی صومعه‌ها دارای کتاب‌خانه‌ای بودند که راهبان تحصیل کرده به رونویسی کتاب‌ها و تألیف کتب پزشکی، تاریخی، و فلسفه می‌پرداختند.
منابع
- «صومعه» [باستان‌شناسی] هم‌ارزِ «monastery»؛ منبع: گروه واژه‌گزینی. جواد میرشکاری، ویراستار. دفتر دوازدهم. فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان. تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی. شابک ۹۷۸-۶۰۰-۶۱۴۳-۶۶-۸ (ذیل سرواژهٔ صومعه)