شکیبایی

خویشتن‌داری یا بردباری یکی از راه‌های مقاومت انسان در شرایط دشوار است؛ که می‌تواند اشاره به پایداری نشان دادن انسان در برابر موقعیت‌های تحریک یا تأخیر باشد بدون آنکه باعث دلخوری یا خشم یا سایر راه‌های منفی شود. خویشتن داری نمودی از تحمل هر انسان در زمانی است که وی تحت فشار بوده و بویژه هنگامی که با مشکلات طولانی مدت مواجه شده باشد.
خویشتن داری میزان سطحی از تحمل فرد است قبل از اینکه فرد واکنش منفی نشان دهد. همچنین این لغت بمنظور اشاره به صفت و فضیلت ثابت قدم بودن شخص بکار می‌رود؛ که متضادهای آن عجله و عجول بودن است.

تابلو حکاکی، صبر اثر هانس سیبالد بهام ۱۵۴۰م

در صورتی که فردی بتواند افکار و رفتار خود را به گونه ای تنظیم کند که فشارهای درونی و بیرونی متوقف شود ، سپس کاری را انجام دهد که باور دارد صحیح و به جاست ، میتوان او را خویشتن دار نامید.[1]