سکینه پری

سکینه پری (زادهٔ ۷ آبان ۱۲۸۱ خورشیدی) پزشک و نخستین جراح زن ایران بود.

سکینه پری در سال ۱۲۸۱ در باغچه‌سرای امپراتوری روسیه به‌دنیا آمد.[2][1] پدر او از اهالی همدان و مادرش ارمنی بود. برخی منابع فارسی محل تولد او را شهر همدان نوشته‌اند، اما خودش در مصاحبه‌ای با مجلهٔ اطلاعات بانوان در سال ۱۳۵۲ محل تولدش را شوروی ذکر کرد.[1] وی تحصیلات مدرسه و دانشگاه خود را در شهر آستراخان به‌پایان رساند و در سن ۲۶ سالگی مدرک پزشکی عمومی خود را دریافت کرد. سپس به‌مدت ۵ سال در رشتهٔ تخصصی سرطان‌شناسی در مسکو تحصیل نمود. او پس از درگذشت پدر و مادرش و در حالی که ۵ سال سابقهٔ کاری داشت، در سن ۳۶ سالگی با مساعدت سفیر وقت ایران در شوروی به ایران بازگشت.[1] سکینه پری در سن ۴۸ سالگی و پس از گذراندن آزمون‌های تئوری و عملی نزد چند پزشکِ باسابقه در تهران، موفق به دریافت تاییدهٔ تحصیلی از سوی وزارت معارف ایران شد و گواهی اشتغال و جراحی‌اش را دریافت داشت و بدین ترتیب، به عنوان نخستین جراح زن ایرانی به‌شمار آمد.[1][3][4] (برخی منابع فارسی، سال دریافت مجوز طبابت او را ۱۳۱۳ نوشته‌اند که برابر با ۳۲ سالگی اوست[5] که با توجه به سال فارغ‌التحصیلی وی و پنج سال سابقهٔ کاری‌اش پس از گرفتن تخصص در شوروی، درست به‌نظر نمی‌رسد). او ۱۴ سال اول طبابش را در شرکت شیلات قره‌سو گذراند، چرا که زبان ترکی را بهتر از فارسی می‌دانست. سکینه پری زندگی‌اش را پس از جدایی از همسرش، وقف یاری به مردم نمود به‌نحوی که برخی از اقدامات انسان‌دوستانهٔ وی را با آلبرت شوایتزر مقایسه کرده‌اند.[1] با آنکه سال‌های پایانی زندگی سکینه پری در تنگدستی گذشت، اما هیچگاه از طبابت رایگان برای تهیدستان دست برنداشت. او خود می‌گفت: «زندگی من با عشق و خدمت به مردم آمیخته بود.»[1]