سرچشمه‌های دانایی و نادانی

کتاب در واقع متن سخنرانی پوپر در ۲۰ ژانویه ۱۹۶۰ در کنفرانس فلسفی آکادمی بریتانیا است .

سر چشمه های دانایی و نادانی

این کتاب کوچک محتوی چکیده ای از نظریات پوپر درباره شناخت و آگاهی است . در طی کتاب به نظریه های توطئه و علت شکل گیری آنها میز می پردازد[1]

وی معتقد است بی اعتمادی به نیروی عقل و استعداد انسان در تشخصی حقیقت در واقع بی اعتمادی به انسان است [2] و باور به نظریه های توطئه ریشه در خوشبینی مفرط انسان به خودش و خوب پنداشتن خودش و کاسانی که مانند او فکر می کنند است . در واقع اعتقاد به پیروزی نهایی و حتمی حقیقت ریشه نظریه های توطئه است [3] پوپر در این کتاب به شرح مفصل این موضوع می پردازد که هیچ پیروزی نهایی وجود ندارد و ما تنها می توانیم در مسیر یافتن حقیقت باشیم .

وی در این کتاب هم مانند جامعه باز کار را با بررسی آرای فیلسوفان قدیمی شروع میکند و پس از شرح مسئله پاسخ خود را نیز ارائه می دهد . سوال اصلی کتاب این است که آیا شناخت نهایی و غایی و دانستن به معنای اصیل آن برای انسان ممکن است یا نه . و در پایان کتاب نتیجه گیری خود را اعلام می کند که این سوال در واقع خطاست و ما به جای تلاش برای یافتن ریشه ی حقیقت و منابع هر ادعای مطرح شده باید آن ادعا را جداگانه بسنجیم و با عقل و منطق بررسی کنیم زیرا تلاش برای یافتن ریشه نهایی حقیقت جستجویی بی پایان است [4]

پوپر در پایان این کتاب دعوت به بازگشت به عقلانیت میکند و میگوید : "من عقیده دارم که ما حتی اگر جز گستره کوچک دانایی خود ، چیزی نیاموزیم باز هم شایسته آن است که برای رسیدن به شناخت جهان بکوشیم . این نادانی دانشمندانه می تواند مشکلات بسیاری را از میان بردارد"[5]

منابع
  1. سرچشمه های دانایی و نادانی ، ص ۱۰.
  2. سرچشمه های دانایی و نادانی ، ص ۱۶.
  3. سرچشمه های دانایی و نادانی ، ص ۲۳.
  4. سرچشمه های دانایی و نادانی ، ص ۷۴.
  5. سرچشمه های دانایی و نادانی ، ص ۸۳.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.