سب‌النبی

سب در لغت به معنی دشنام دادن، نفرین کردن و اهانت است.[1] در کتاب ترمینولوژی حقوق دکتر لنگرودی نیز در تعریف سب گفته‌است: «سبّ یعنی دشنام و بدگویی با جملات انشایی و آن عبارت است از ذکر الفاظ یا نوشته‌های ناخوش به کسی به قصد تحقیر و اهانت به صورت هجو و غیر آن. مجرم را سابّ گویند. از بزه‌های ضد شرف و عرض است. مجنی‌علیه را مسبوب گویند شتم نیز سبّ است. سبّ از مصادیق ایذاء است. سبّ نبی، کبیره است».[2]

براساس قوانین مجازات اسلامی ایران:

هر کس به مقدسات اسلام یا هر یک انبیاء یا ائمه طاهرین (ع) یا حضرت صدّیقه طاهره (س) اهانت نماید، اگر مشمول حکم سابّ النبی باشد، اعدام می‌شود و در غیر این صورت به حبس از یک تا پنج سال محکوم خواهد شد.

— ماده ۵۱۳، قانون مجازات اسلامی ایران

در خصوص مسئله سب النی دو دسته روایت وجود دارد:

1. روایت‌هایی که قتل سب کننده را توصیه می‌کنند: صحیح هشام بن سالم از امام صادق نقل می‌کند: «در مورد شخصی پرسیدم که به حضرت علی دشنام می‌دهد و امام می‌فرمود: «خونش مباح است مشروط بر اینکه امکان برائت او وجود نداشته باشد». وی از امام نقل می‌کند: در مورد شخصی پرسیدم که به وی اهانت می‌کند. امام فرمود: «آیا به حضرت علی نیز اهانت شده‌است؟» پاسخ دادم «آن را می‌گوید و آشکار می‌کند.» امام فرمود «متعرض او نشو.»[3][4][5]
2. در روایتی متضادابوالصباح می‌گوید: به امام صادق عرض کردم ما همسایه‌ای داریم که به حضرت علی بدگویی می‌کند؛ آیا اجازه می‌دهی او را بکشم؟ امام (ع) فرمود: «آیا این کار را انجام می‌دهی؟» گفتم، آری اگر اجازه بدهی به کمین او می‌نشینم و او را می‌کشم. امام فرمود: «ای ابوالصباح، این قتل است که پیامبر از ارتکاب قتل نهی کرده‌است».[6][7]