ساقی

ساقی یا می‌ریز به فردی گفته می‌شود که آب یا شراب به دیگری دهد.[1] در اصطلاح عارفان واسطه فیض الهی است[2] و ادبیات فارسی مشحون است از اشعاری که خطاب به ساقی سروده شده‌اند به حدی که منظومه‌های ساقی‌نامه نیز به وجود آمده‌اند. به‌طور مثال حافظ می‌گوید:

ساقیا لطف نمودی قدحت پر می بادکه به تدبیر تو تشویش خمار آخر شد
برای دیگر کاربردها، ساقی (ابهام‌زدایی) را ببینید.
تصویر یک ساقی
یک ساقی آب در دوره قاجار

یا که شیخ بهایی سروده‌است:

ساقیا بده جامی زان شراب روحانیتا دمی برآسایم زین حجاب ظلمانی

ساقی در بسیاری از اشعار ممدوح است و مدح ساقی گاهی تا جایی پیش می‌رود که با معشوق برابری می‌کند. معروف‌ترین ساقی‌نامه متعلق به نظامی گنجوی، حافظ و رضی‌الدین آرتیمانی است[2] اگرچه خیام نیز شعرهایی درباره شراب‌خواری دارد.[3]

ساقیان معمولاً زیبارو بودند[3]

جستارهای وابسته

منابع
  1. فرهنگ معین سرواژه ساقی
  2. ادبیات فارسی پیش‌دانشگاهی عمومی
  3. Wikipedia contributors, "Persian wine," Wikipedia, The Free Encyclopedia, http://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Persian_wine&oldid=399662681 (accessed January 28, 2011).
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ ساقی موجود است.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.