زبان نوشتاری
زبان نوشتاری سیستم منظم نمادهای نوشتاری یا نویسه‌واره‌های معنادار است که به حفظ، بازتاب و انتقال زبان گفتاری کمک می‌کند.
در زبان‌شناسی، نویسه‌واره کوچکترین نماد زبان نوشتاری اند که مانند حرف، موجب تمایز معنایی می‌شود، مثل نمادهای «م»، «:»، و «؟» که هر یک می‌توانند معنا را تغییر دهند. حروف الفبا، ارقام، نشانه‌های نقطه‌گذاری و اِعراب‌گذاری (نشانه‌های سجاوندی)، همگی زیرمجموعه‌ای از نویسه‌واره‌ها هستند.[1][2] قسمت عمده زبان نوشتاری را خط (حروف و حرکات) و مابقی را ارقام و علامات تشکیل می‌دهد.
تاریخچه
تاریخ زبان نوشتاری معمولاً با تاریخ خط هم سابقه می‌باشد. چرا که در سیستم نوشتار ابتدا خط پدید آمده سپس با افزوده شدن علامات کامل شده است.[3]
منابع
- محمدی‌فر، محمدرضا. شیوه‌نامهٔ ویرایش؛ نگارش. تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۱.
- «چکیده». بایگانی‌شده از اصلی در ۳ فوریه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۹ فوریه ۲۰۱۲.
- : پیدایش هنر خط و نوشتار در جهان: : هنر : : تاریخ هنر : : بررسی تاریخ هنر جهان :
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.