زبان‌های ایرانی میانه

زبان‌های ایرانی میانه دربرگیرنده زبان‌های ایرانی هندواروپایی است که میان قرن چهارم پیش از میلاد و سده نهم پس از میلاد تکلم می‌شده‌است.

عنوان زبان‌های ایرانی دوره میانه به زبان‌هایی اطلاق می‌شود، که پس از فروپاشی شاهنشاهی هخامنشی (۳۰۳ پ. م) تا انقراض دودمان ساسانی (۶۵۱ م) و آغاز دوره اسلامی در مناطق مختلف متداول بوده‌اند.

تا چند سال پس از ظهور اسلام آثاری به برخی از زبان‌های این دوره نوشته شده‌است اما برای آسانی تقسیم‌بندی، آغاز دوره اسلامی را پایان دوره میانه و آغاز دورهٔ نو زبان‌های ایرانی می‌دانند. زبان‌های ایرانی دوره میانه را از نظر ویژگی‌های زبانی به دو گروه غربی و شرقی بخش می‌کنند.

زبان‌های ایرانی میانه شرقی در منطقه‌ای از دریای سیاه تا ترکستان چین رواج داشتند. مهم‌ترین این زبان‌ها سغدی، خوارزمی، بلخی و سکایی بودند.

زبان‌های ایرانی میانه غربی عبارت اند از زبان پارتی و زبان پارسی میانه.