زاپاس (فیلم)

فیلمی سرخوش و سرحال است که در میان تولیدات عبوس سینمای ایران اتفاق خوبی است. برزو نیک‌نژاد توانسته از ظرفیت‌های کمیک بازیگرانی چون مهران فر، مقدمی، رامین فر و جعفری خوب استفاده کند و لحظات مفرحی بسازد. بازی پسر بچه فیلم، ماهان نصیری که بیشتر در فیلم «یحیی سکوت نکرد» درخشیده بود، همچنان عالیست.[1]

فیلم بسیار متوسطی است و عقب‌تر از «ناخواسته» اما تا اینجا بهترین فیلم جشنواره است. هم جعفری خوب است هم عزتی. کمدی کوچک قابل تحملی است. هر چند پایانش در نیامده.[1]

فیلم زاپاس حال بیننده را خوب می‌کند و از آن دست فیلم هاست که تماشاچی وقتی از سالن سینما خارج می‌شود سبک شده و گویی برای ساعتی در هوای آزاد و تمیز شمال کشور نفس کشیده است . فیلمی با داستانی نرم و ملایم که با استفاده از ورزش فوتبال، در پی تلفیق المانهای زندگی مدرن و سنتی است . پیوند بین دنیای مدرن با استفاده از جذاب‌ترین و پرطرفدارترین ورزش قرن بیستمی و دنیای سنتی با استفاده از مؤلفه‌های تصویری، تضادی درونی اما واقعی در بیننده ایجاد می‌کند که البته آزاردهنده نیست . شخصیت‌هایی که در زندگی حرفه‌ای درگیر شغلی بسیار پر جنجال به نام فوتبال هستند اما به لحاظ محل زندگی و روابط انسانی، سادگی‌های سنتی را حفظ نموده‌اند . همین عدم تناسب بین بیرون خانه با درون خانه، بین محل کار و محل زندگی، بین آرزوها و واقعیت‌ها باعث شده‌است تمام فیلم بر لبه ای از دو وجه زندگی امروزی پیش برود.[2]