ریتیدکتومی

ریتیدکتومی هم معنای لیفت صورت است. این کلمه از دو کلمهٔ یونانی «ریتیس» به معنای «چین و چروک» و «اکتومه» به معنای «بُرش جراحی» مشتق شده‌است و به معنای رفع و حذف چین و چروک‌های صورت است. این جراحی، یکی از مهم‌ترین جراحی‌های زیبایی صورت است و به منظور جوانسازی چهره مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای انجام این جراحی چندین تکنیک و روش کشف شده‌است. این جراحی اصولاً با برداشتن پوست اضافه صورت و غالباً با جمع کردن لایه‌های عمقی صورت انجام می‌شود و منجر به اصلاح پوست بیمار در ناحیه صورت و گردن می‌شود.[1]

ریتیدکتومی
ICD-9-CM86.82
مدلاین پلاس۰۰۲۹۸۹

به همراه جراحی لیفت صورت اصولاً جراحی‌هایی نظیر جراحی پلک (بلفاروپلاستی- Blepharoplasty) و جراحی‌های دیگری انجام می‌شود. به گونه ای که بیمار در بیهوشی کامل یا خواب عمیق به سر می‌برد.

بر اساس تازه‌ترین نتایج آماری در انجمن جراحان پلاستیک و زیبایی ایالات متحده، لیفت صورت ششمین جراحی زیبایی محبوب در میان مردم است و پیش از آن جراحی‌های لیپوساکشن (چربی کِشی از بدن)، برجسته سازی پستان، ابدومینوپلاستی (چربی کِشی به همراه اصلاح بافت اضافه بدن)، بلفاروپلاستی (جراحی اصلاح افتادگی پلک‌ها) و لیفت پستان قرار دارند.[2]

تاریخچه

در اوایل قرن بیستم میلادی (سال ۱۹۰۱) اولین جراحی لیفت ثبت شده در تاریخ، به درخواست خانم مسنی که از اشراف‌زادگان شهر برلین بود انجام گرفت. او از جراحش (جراح لیفت) درخواست کرد که با استفاده از جراحی، گونه و بخشهای اطراف دهانش را لیفت کند. این کار با برداشته شدن بخشی از پوست نواحی جلوی گوش انجام شد و به این ترتیب جراحی لیفت صورت به صورت ابتدایی جرقه زده شد. سالهای طولانی (حدود ۷۰ سال) جراحی لیفت صورت به برداشتن قسمتهایی از پوست صورت محدود می‌شد و البته در این سالها، روشهای بخیه زدن و ترمیم پوست بهبود یافت و جراحان دریافتند که با بلند کردن بخشی از پوستهای اطراف و جا به جایی پوست می‌توانند نتایج بهتری بدست آورند؛ ولی مهمترین نقص این روش، پایداری کم نتایج بدست آمده از جراحی لیفت صورت بود. (در ایران تکنیک برخی از جراحان لیفت صورت، هنوز محدود به همین روش می‌باشد و به مراحل بعدی ارتقا پیدا نکرده‌است. برای شناخت این جراحان لیفت، کافیست که به نتایج ۱ سال بعد از جراحی بیماران آنها نگاهی بیندازید و اثر آن را با قبل از جراحی مقایسه کنید. عدم ماندگاری نتایج جراحی و وجود اسکار (جای زخم) بد شکل در محل جراحی، از مشخصات اصلی این روش است.

در دوران جنگ اول جهانی (بین سال‌های ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸) جراحی هلندی به نام یوهانس اسِر یکی از بزرگتر مسائل را در زمینهٔ جراحی پلاستیک تا آن زمان کشف کرد: «روش پیوند بافت». این روش به سرعت در هر دو کشور درگیر با جنگ جهانی یعنی آلمان و انگلستان رایج شد. در همان اثنا هارولد دلف جیلز، جراح انگلیسی روش پیوند بافت دکتر اسِر را در دانشگاه‌ها برای تمام کسانی مشتاق یادگیری از او بودند آموزش داد و این‌طور بود که تا امروز به او لقب «پدر جراحی پلاستیک در قرن بیستم» داده‌اند.

در سال ۱۹۱۹ دکتر پاسوت با انتشار مقاله ای در خصوص لیفت صورت به شهرت رسید. این مقاله عمدتاً در مورد بالا کشیدن و اصلاح پوست صورت بود. پس از این، افراد بسیاری شروع به نوشتن مقالات در خصوص جراحی لیفت صورت در دهه ۱۹۲۰ شدند. از این زمان، در مقیاسی بسیار بزرگتر جراحی‌های زیبایی از اساس، ابعادی وسیعتری پیدا کردند. اولین جراح پلاستیک زن، خانومی فرانسوی به نام سوزان نوئل بود که با نام مادام نوئل به شهرت رسید. او نقش ارزنده ای در گسترش این جراحی‌ها ایفا کرد و یکی از اولین کتاب‌های مهم را در خصوص جراحی زیبایی نوشت. عنوان این کتاب «جراحی زیبایی و نقش اجتماعی آن» بود.

جراحی نوین لیفت صورت

در سالهای اخیر جراحی لیفت صورت از مدل اولیه خود که برداشتن پوست تنها بود تغییر کرده و در جراحی نوین در سالهای اخیر جراحی لیفت صورت از مدل اولیه خود که برداشتن صرفا پوست بود تغییر کرده و در جراحی نوین لیفت صورت، دیگر پوست به صورت زیادی برداشته نمی شود، بلکه به صورت محافظه کارانه، بخشهای اضافی آن حذف می شود. به کشش بافتهای عمقی صورت توجه می شود و بهترین کشش را زمانی براین بافتها ایجاد میکنند که ابتدا بافتهای عمقی صورت به خوبی از اطراف خود آزاد شوند. با آزاد شدن بافتهای عمقی صورت، آنها را به راحتی به هر جهت می توان جابه جا کرد. همچنین در سالهای اخیر دیده شده که اگر جابه جایی بافتهای عمقی صورت به سمت بالا باشد نتایج بهتری نسبت به زمانی که جابه جایی بافتها به سمت عقب است حاصل می شود.[3]

جستارهای وابسته

پانویس

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.