رهاشدگی

رهاشدگی یا تلهٔ زندگی رهاشدگی (به انگلیسی: Abandonment)، حالت درونی احساسی است که افراد طی آن احساس ترک‌شدن، خواستنی نبودن، ناامنی یا طردشدگی می‌کنند.

بروز احساس رهاشدگی یا طردشدگی ارتباط قطعی با حضور فیزیکی دیگران در کنار فرد ندارد. ممکن است زمانی که دیگران در کنار شخص حضور دارند به دلیل عدم برقراری روابط انسانی و احساسی، نیازهای عاطفی فرد برآورده نشود و احساس رهاشدگی کند.[1] بروز این عارضه در کودکان معمولاً رابطهٔ واضحی با عوامل محیطی دارد. فقدان سرپرستی مناسب، عدم برخورداری از پوشاک، مسکن و تغذیهٔ مناسب، یا مورد سوء استفادهٔ جنسی قرار گرفتن می‌تواند از دلایل بروز احساس رهاشدگی در کودکان باشد.[2] ترس از رهاشدگی به‌طور مستقل، یک بیماری یا معضل روانی به‌شمار نمی‌آید و بیشتر به‌عنوان یکی از گونه‌های اختلال اضطراب شناخته می‌شود.[3]

خواهش می‌کنم مرا تنها نگذار!

این باور عمیقاً در ذهن شما ریشه دوانده‌است که افراد مهم زندگی تان را دیر یا زود از دست خواهید داد و تا آخر عمر از نظر عاطفی تنها خواهید ماند. اگر افراد مهم زندگی تان بمیرند یا شما را تنها بگذارند باز هم این احساس یقه شما را رها نخواهد کرد و انتظار دارید دیگران شما را به حال خود رها کنند و انگار تقدیر شما را با تنهایی و بی‌پناهی رقم زده‌اند.

تله‌های زندگی باعث می‌شوند کورسوهای امید شما برای مهرورزی بسته شود. شما اعتقاد راسخ دارید که هر چند اوضاع بر وفق مراد است، اما این تنها آتش زیر خاکستر است و در روابط عاطفی خود محکوم به شکست هستید.

باورش برای شما مشکل است که ایمان بیاورید دیگران در کنار شما می‌مانند و حتی اگر در کنار شما نباشند، باز هم به شما تعلق خاطر دارند. اکثر افراد می‌توانند دوری کوتاه مدت عزیزان و نزدیکان خود را تحمل کنند. آنها نیک می‌دانند که دوری‌های کوتاه مدت باعث افزایش صمیمیت و علاقه‌مندی دو جانبه می‌گردد. از این دوری‌های کوتاه مدت، نگران و ناراحت نمی‌شوند. اما افرادی که در دام تله رهاشدگی افتاده‌اند به دلیل نداشتن پایگاه ایمنی درونی از این جدایی‌های موقت سخت آشفته می‌شوند.

تله زندگی رها شدگی معمولاً زمانی شکل می‌گیرد که شما هنوز زبان باز نکرده‌اید و در حلهٔ پیش کلامی به سر می‌برید. در اغلب موارد تله زندگی رهاشدگی قبل از اینکه کودک بتواند از کلمات برای برقراری ارتباط استفاده کنند، در ذهن او شکل می‌گیرد.

به همین دلیل افرادی که در دام این تله زندگی افتاده‌اند حتی در دوران بزرگسالی نیز تجارب مربوط به شکل‌گیری این تله زندگی را به یاد نمی‌آورند؛ بنابراین افراد معمولاً این تله را در قالب چنین جملاتی به زبان می‌آورند:

1. من همیشه تنها هستم.
2. هیچ‌کس مرا دوست ندارد.
3. از تنهایی می‌ترسم.