رام‌یشت

من آب و بغ را می ستایم.

من آشتی ِپیروز و پاداش - هر یک از این دو - را می ستایم.

ما این اندروای را می ستاییم.

ما این اَندَروای را به یاری می خوانیم برای این خانه، برای خانه خدای ِاین خانه و برای رادمردی که زَور نیاز کند.

ستور و گفتار، تا دشمن را یکباره شکست دهیم.

ما بهترین ایزد را می ستاییم.

دوشیزگان ِشوی ناگزیده، بر تخت زرین، بر بالش زرین، بر فرش زرین، در برابر بَرسَم ِگسترده، با دستان ِسرشار او را بستودند ...

و از وی خواستارشدند :

ای اَندَروای ِزبردست !

ما را این کامیابی ارزانی دار که شوهرانی بُرزمَند و جوان بیابیم که در همه ی روزگار ِزندگی با ما خوش رفتار باشند و فرزندانی دانا و هوشیار و خوش سخن از ما پدید آیند.

اَندَروای ِزبردست، این کامیابی را بدانان ارزانی داشت و آن دوشیزگان کامروا شدند.

اَندَروای ِاَشَوَن را می ستاییم. اَندَروای ِزبردست را می ستاییم.

ای اَندَروای !

آنچه از تو را که از آن ِسپَندمینوست می ستاییم.

اندروای ِنیرومند ِزبردست را برای فر و فروغش با نماز [ی به بانگ ِ] بلند و با زَور می ستایم.

اندروای زَبردست را با هوم ِآمیخته به شیر، با بَرسُم، با زبان ِخرد، و «منثره»، با اندیشه و گفتار و کردار [ نیک ]، با زَور و با سخن ِرسا می ستاییم.

یَنگههِ هاتَم ..